![]() The Fellowship of The Ring : พันธมิตรแห่งแหวน ![]() " มาช้าจัง " " พ่อมดไม่เคยมาสาย โฟรโด แบกกินส์ มาก่อนก็ไม่เคย แต่จะมาตรงเวลาดังที่ตั้งใจ " " ดีใจจังที่ท่านมาได้ แกนดัล์ฟ " โฟรโดโผจากเนินกอดชายชราไว้ " ข้าจะพลาดงานวันเกิดลุงเจ้าได้ไงล่ะ " " โลกภายนอกเป็นอย่างไรบ้าง เล่ามาให้หมด " " เล่าหมดเหรอ เจ้านี่สนใจใคร่รู้ผิดวิสัยฮอบบิท แปลกพิลึก จะเล่าอะไรดีล่ะ ชีวิตในโลกกว้างก็เหมือนยุคที่เพิ่งผ่านไป สารพัดทั้งเรื่องดี และเรื่องร้ายแบบเดิมๆ แทบไม่มีใครรู้ว่าฮอบบิทมีตัวตน ซึ่งจะว่าไปมันก็ดี " ![]() " แกนดัล์ฟ โน่นแกนดัล์ฟมา " เด็กๆเรียกขานชื่อพ่อมดเทาเมื่อผ่านชุมชน ![]() ![]() " บอกว่าข้าไม่อยู่ ข้าต้องคอยหลบหน้าญาติจอมวุ่น วันๆสั่นกระดิ่งเรียกไม่เคยให้ข้าอยู่สงบเลย ข้าอยากเห็นขุนเขาอีกครั้งแกนดัล์ฟ หาที่เงียบๆให้ข้าได้เขียนหนังสือจนจบ " " แปลว่าจะทำตามแผนเจ้าใช่มั้ย " " ใช่ ข้าจัดการแล้ว เตรียมการไว้พร้อมทุกอย่าง " บิลโบรินน้ำชาลงถ้วยให้แกนดัล์ฟ " ขอบใจ โฟรโดเริ่มสงสัยแล้วนะ " " แน่อยู่แล้ว เขาเป็นแบกกินส์ ไม่บื้อแบบพวกเบรซเกอร์จากฮาร์ดบอทเทิ่ล เขาคงไปกับข้าแน่ถ้าข้าเอ่ยชวน ข้าว่าลึกๆแล้วโฟรโดยังรักดินแดนไชร์ ทุ่งนา ป่าเขา แม่น้ำลำธาร ข้าแก่แล้วแกนดัล์ฟ " เสียงบิลโบแหบเครือ " ข้ารู้ ข้าดูไม่แก่ แต่ใจข้าสิเริ่มรู้สึกแก่แล้ว เปราะบางเหมือนถูกขึงดึงแบบเนยน้อยนิดป้ายบนขนมปังแผ่นโต ข้าต้องการหยุดพักแบบยาวๆไปเลย ข้าไม่คิดจะหวนกลับมาอีก ข้าตั้งใจไว้แล้ว " บิลโบชวนแกนดัล์ฟขึ้นไปนั่งเล่นบนเนินเขา มองลงมายังกระโจมใหญ่น้อย พ่นควันยาสูบชั้นเลิศจากเซาท์ฟาร์ธิง ผลิตโดยเฒ่าโทบี้ ควันลอยเป็นรูปวงกลม แกนดัล์ฟไม่ยอมน้อยหน้า พ่นควันเป็นรูปเรือสำเภาแล่นลอดวงกลมนั้น " แกนดัล์ฟเพื่อนยาก นี่จะเป็นคืนที่ต้องจดจำ " ![]() " แฟตตี้ โบลเกอร์ ดีใจที่เจอนะ ยินดีต้อนรับ " เจ้าภาพทักทายแขกเหรื่อ โฟรโดผลักแซมเข้าไปเต้นรำกับโรซี่ ฮอบบิทรุ่นกระทงต่างสนุกสนานที่ได้มาเจอ และเต้นรำกัน " ในที่สุดข้าตกอยู่ในมือภูตยักษ์ 3 ตน แล้วพวกมันก็เถียงกันว่าจะปรุงข้าเป็นอาหารโดยวิธีใดดี จะเสียบไม้ย่างดี หรือกระโดดทับทีละตนจนข้าแบนแต๊ดแต๋ จึงจับบีบจนเหลวคั้นเป็นเยลลี่ พวกมันตั้งหน้าตั้งตาทะเลาะกัน กระทั่งตะวันเริ่มทอแสงสาดส่องยอดไม้ กว่าจะรู้ตัวร่างพวกมันก็กลายเป็นหินไปแล้ว " บิลโบเล่านิทานให้ฮอบบิทเด็กๆฟัง เจ้าหนูนั่งอ้าปากหวอด้วยความทึ่ง บางคนผล็อยหลับ วัยรุ่นฮอบบิท 2 คน แอบขโมยพลุแกนดัล์ฟ แทนที่จะจุดกับพื้นดินโล่งๆ(กลัวมีคนเห็น) กลับเข้าไปจุดในกระโจม พลุพุ่งสู่ท้องฟ้านำผ้ากระโจมลอยขึ้นไปด้วย ก่อนระเบิดแตกตัวเป็นรูปมังกร โฟรโดมองเห็นพอดี จึงบอกบิลโบให้ระวัง " ไร้สาระแถวนี้ไม่มีมังกรมาตั้งพันๆปีแล้ว " บิลโบกล่าว โฟรโดผลักบิลโบหมอบลงกับพื้นหลบเจ้ามังกรสีเขียวเหลือบทอง ซึ่งบินฉวัดเฉวียน ส่งเสียงคำรามร่อนลงเลียดพื้น ก่อนม้วนตัวแตกกระจายเหนือบายวอเตอร์ เสียงดังสนั่นหวั่นไหว " สนุกจริงๆ ไปเอามาอีก " ทั้งคู่ชื่นชมผลงาน ถึงแม้จะมีเขม่าติดหน้าดำมะเมื่อม " ข้านึกแล้วเชียว เมริอาดอค แบรนดีบัค กับ เพริกิน ทูค " พวกขี้ขโมยถูกแกนดัล์ฟบิดหู,ลงโทษโดยจับล้างจาน ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() เพื่อนบ้านทั้งไกลและใกล้ ญาติของบิลโบทะยอยมาเกือบครบ โฟรโดขอให้บิลโบกล่าวสุนทรพจน์ ทุกคนปรบมือให้ บิลโบยืนบนลังไม้ " พี่น้องสกุลแบกกินส์กับบอฟฟิน ทูค และแบรนดี้ บั๊ก กรับบ์ ชับบ์ ฮอร์นโบลเวอร์ โบลเจอร์ เบรซไกร์เดิล และพราวด์ฟุต " " พราวด์ฟีต " มีเสียงหนึ่งแย้ง " วันนี้ข้าอายุครบ 111 ปี( สุขสันต์วันเกิด - เด็กๆประสานเสียง ) แต่ทว่า 111 ปี เป็นเวลาที่สั้นมากเมื่ออยู่ท่ามกลางผองเพื่อนฮอบบิทผู้แสนดี ข้าไม่รู้จักครึ่งของครึ่งของพวกเจ้าดีนัก และข้าชอบครึ่งของครึ่งของพวกเจ้าน้อยไปนิด ข้ามีหลายอย่างต้องทำ( ใช้มือล้วงกระเป๋าหยิบแหวนมาซ่อนข้างหลัง ) หลังจากผลัดผ่อนมานานมาก ข้าเสียใจที่ในที่สุดก็ต้องพูด ข้าจะไปแล้ว ขอลาทุกคนด้วยความอาลัยยิ่ง ลาก่อน " บิลโบสวมแหวน,หายตัวไปท่ามกลางความตกตะลึงของแขกรับเชิญ ![]() " เดาว่า เจ้าคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉลาดจัง " แกนดัล์ฟตามมาถึง " โธ่เอ๊ยแกนดัล์ฟ เห็นสีหน้าพวกเขามั้ย " บิลโบครึ้มใจ " มีแหวนวิเศษอยู่หลายวงในโลกบิลโบ แต่ละวงไม่สมควรเอามาเล่น " " ข้าแค่สนุกนิดหน่อยเอง ท่านจะช่วยดูแลโฟรโดให้ใช่มั้ย? " " สองตาเลย " " บ่อบครั้งที่นัยน์ตาข้าว่าง ข้าจะทิ้งทุกอย่างไว้ให้เขา(โฟรโด) " " แหวนของเจ้าล่ะ จะทิ้งด้วยมั้ย " แกนดัล์ฟคาดคั้น " ทิ้งอยู่ในซองโน่นไง บนหิ้งเหนือเตาผิง(แกนดัล์ฟหันหลังไปดู) เออ..ที่จริงมันอยู่ในกระเป๋าข้านี่ มันพิลึกมั้ยล่ะ ใช่..!ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ข้าเก็บไว้เองดีกว่า " " ข้าว่าเจ้าควรทิ้งมันไว้ที่นี่ บิลโบทำใจยากมากเหรอ " " เปล่า แต่ก็ใช่ มันถึงเวลาแล้ว แต่ข้าไม่อยากจากมัน ของของข้า ข้าเจอมัน มันมาหาข้า " " โมโหไปก็เท่านั้น " แกนดัล์ฟเอือมที่บิลโบลังเล " ถ้าข้าโมโหก็เพราะท่าน ของของข้า ของรักของข้า " บิลโบลูบขอบแหวนด้วยอาลัย ![]() " ข้าจะทำอย่างไรกับของของข้า ท่านเกี่ยวอะไรด้วย " บิลโบโกรธ " ข้าว่าท่านครอบครองมันนานเกินไปแล้ว " " อยากได้ไว้เองล่ะสิ " บิลโบถอยฉากวนออกข้าง " บิลโบ แบกกินส์ " แกนดัล์ฟเตือนสติ " อย่าคิดว่าข้าเป็นนักเล่นกลกระจอกๆ ข้าไม่เคยคิดฉกฉวยเอาแหวนจากท่าน ข้าอยากช่วยท่านต่างหาก " เสียงพ่อมดคำราม,ร่างสูงทะมึนขึ้นอย่างน่ากลัว เงาดำทอดบดบังห้องน้อยๆนั้นจนมืดมิด บิลโบกลัว,โผเข้ากอด " เราเป็นเพื่อนกันมานาน จงเชื่อใจข้าเหมือนที่เคย ปล่อยมันไป " " ท่านพูดถูกแกนดัล์ฟ แหวนควรตกอยู่กับโฟรโด เสียเวลาล่าช้าอีกแล้ว หนทางมันไกล ข้าต้องไปแล้ว " บิลโบสะพายย่าม กำลังจะเดินออกประตู " บิลโบ แหวนยังอยู่ในกระเป๋าท่าน " แกนดัล์ฟย้ำ " ใช่ " ล้วงกระเป๋า,หยิบแหวนทิ้งลงพื้น " ข้าคิดตอนจบหนังสือข้าออกแล้ว ..และแล้วเขาก็อยู่อย่างมีความสุขจวบจนวาระสุดท้าย.. ลาก่อนแกนดัล์ฟ ลาก่อนโฟรโด เราคงเจอกันอีกแน่นอน " บิลโบฮัมเพลงเบาๆ เดินจากไป แสงไฟและเสียงผู้คนในกระโจมทุ่งทอดหาย ขาดห้วงเป็นระยะในรัตติกาล ![]() " นี่คือแหวนของบิลโบ เขาไปอยู่กับพวกเอล์ฟ ทิ้งแบ๊กเอนด์ไว้ให้เจ้า กับสมบัติพัสถานทั้งหมด " แกนดัล์ฟใส่แหวนในซองกระดาษสีขาวประทับครั่งปิดผนึก " แหวนเป็นของเจ้าแล้ว เอาเก็บไว้อย่าให้ใครเห็น " ยื่นซองให้โฟรโด " ท่านจะไปไหนล่ะ " " ข้ามีเรื่องต้องจัดการให้เรียบร้อย " " เรื่องอะไร ทั้งที่ท่านเพิ่งมาถึง ข้าไม่เข้าใจ? " โฟรโดฉงน " ข้าก็เช่นกัน จงเก็บเป็นความลับ เก็บไว้ให้ดี " แกนดัล์ฟมุดประตูจากไป... next chapter >> |