view The Classic flash title click- ->
1.
หญิงสาวเก็บหนังสือเก่าออกมาตากแดด ปัดฝุ่น ยกซ้อนบนมือใช้คางเกยกด เดินขึ้นบันไดถึงชั้น 2 ของบ้าน เธอมัวแต่มองนกพิราบเลยเผลอปล่อยหนังสือร่วงลง.. ตอนที่ฉันยังเป็นเด็กน้อย จำได้ว่าฉันเคยเห็นสายรุ้งทอข้ามแม่น้ำ (ยกหน้าต่างเลื่อนขึ้น ไล่นกพิราบ 3 ตัวที่ยืนเกาะขอบวงกบ) เวลานั้นแม่บอกฉันว่า สายรุ้ง คือเส้นทางผ่านสู่สรวงสวรรค์ คนตายไปสวรรค์จะต้องผ่านเส้นทางนี้ พ่อฉันเสียชีวิต แม่จึงย้ายไปอยู่ประเทศอื่น ฉันอยากให้แม่แต่งงานใหม่ แต่แม่ไม่สนใจ(ใจลอยทำหนังสือหล่นอีก) ฉันชื่อ ซีเฮ เลือดกรุ๊ปโอ ฉันฝึกเทควันโดตั้งแต่ 7 ขวบแน่ะ ..
จดหมายรัก ของพ่อแม่ฉัน และ ไดอารี่ อยู่ในกล่องใบนี้ ทุกครั้งที่เปิดอ่าน แม่จะต้องเสียน้ำตา จดหมายที่งดงามด้วยกลิ่นไอของอดีต รักครั้งแรก ของแม่อยู่ในนี้ล่ะค่ะ ..
เปิดกล่องหีบไม้เล็กๆ ข้างในบุกำมะหยี่สีแดง เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้น เธอเดินลงไปรับข้างล่าง " สวัสดี "
" ซีเฮ หรือ นี่ฉัน ซูยัง นะ "
" ทำไมโทรมาแต่เช้าล่ะ "
" เธอจะไปพิพิธภัณฑ์ศิลป์ แล้วแวะไปดูละคร ซังมิน กับฉันมั้ย "
" เธอจะให้ฉันไปเป็นกันชน(แก้เขิน)เหรอ "
" เปล่าหรอกน่า ซังมิน อยากชวนเธอไปน่ะ "
" จริงเหรอ "
" จริงซี่ "
ลมกรรโชกพัดเข้ามา จดหมายปลิวกระจายเกลื่อนพื้น
.. ฉันได้รู้จัก ซังมิน ผ่าน ซูยัง วันหนึ่งเธอขอให้ฉันอีเมล์หาซังมิน ฉันเมล์ถึงเขาแทนซูยังเป็นเวลา 2 เดือน วันนั้นฉันเห็นคุณอ่านหนังสือที่ม้านั่ง คุณดูงดงามเหมือนรูปโปสการ์ด
" สำนวนเด็กๆ " ซูยังก้มดูหน้าจอ มืออีกข้างถือน่องไก่เคเอฟซี
" จะให้แก้มั้ย .. "
" ไม่ล่ะ ฉันชอบ ฉันชอบเด็กไร้เดียงสา "
" หากคุณยืนกรานจะแต่งงาน คุณต้องเสียค่าสินสอดทองหมั้น " นางเอกกล่าว" ซังมิน ฉันอีเมล์หาคุณทุกวันเลยค่ะ " ซูยังลุกจากที่นั่งผู้ชม หอบช่อดอกไม้ขึ้นไปบนเวทีมอบให้พระเอกหนุ่มกับมือ เขายกให้นางเอกแทน ไม่ค่อยสบอารมณ์กับแฟนละครจอมจุ้น ก่อนพูดตามบท " ไปเข้าสำนักชีซะเถอะ คุณอยากแต่ง ก็จงแต่งกับชายอื่น "
.. จากนั้น ซูยัง ก็สมัครเข้าคณะละคร ..
" ค่ำคืนที่ปวดร้าวทำให้ฉันนอนไม่หลับ แสงจันทร์อันสลัวทำให้เงาเธอทาบบนหน้าต่างห้องฉัน .. " พระเอกใหม่ท่องบทไม่เป็นธรรมชาติ
" อย่าพูดทื่อๆสิ " ซังมิน,ผู้กำกับโวย บิลท์อารมณ์พรรณนาให้ฟัง " แสงจันทร์อันสลัว ทำให้เงาเธอทาบทับบนหน้าต่างห้องฉัน .. จอร์แดน ซาบซึ้งที่ เอมิลี่ กลับมาหา คุณต้องรู้สึกเป็นสุข และ เศร้าในเวลาเดียวกัน แสดงให้มีฟิลลิ่งหน่อย "
ซูยัง ตอนนี้กลายเป็นนางเอกโบกมือจากเวทีให้ ซีเฮ ซึ่งนั่งชมอยู่ข้างบน
.. เมื่อฉันมองเขา ฉันรู้สึกเหมือนลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ แต่เขาไม่เคยหันมามองฉันสักครั้ง (ซังมิน นั่งอ่านทบทวนสคริปท์อยู่เก้าอี้บุนวมแถวถัดลงไป) สงสัยฉันต้องร่ายคาถาใส่เขา หันมามองฉัน ๆ นั่นล่ะ (พอซังมิน หันมา เธอกลับอายรีบเบือนหน้าไปอีกทาง)
" ดนตรี .. ครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอ เธอขโมยหัวใจฉันไป เวลานี้เมื่อเธอมาหาฉัน ฉันรู้สึกเหมือนเราจะอยู่ด้วยกันชั่วฟ้าดินสลาย ..(พระเอกตีบทแตก) .. ดี ! " ซังมินดีดนิ้วชมเปาะ
" หัวใจฉันเป็นของเธอ .. " ซังมินเน้น บอกบทละครใกล้ๆนักแสดง
" ซังมินเขาเก่งมั้ยล่ะ ฉันชอบผู้ชายบ้างานชะมัดเลย ดูเขาสิ .. อย่าพูดทื่อๆสิ .. แสงจันทร์อันสลัว ทำให้เงาเธอทาบบนหน้าต่างห้องฉัน " ซูยังเลียนเสียง,ท่าทางซังมิน แล้วมานั่งใกล้ซีเฮ
" แอบนินทาผมเหรอ " ซังมินกลับมานั่งที่เดิมข้างๆซูยัง
" เปล่าค่ะ .. คุณรู้จัก ซีเฮ ใช่มั้ย ฉันมาครั้งแรก เธอก็มาด้วย "
" ใช่ คงพักใหญ่แล้วสินะ "
" ค่ะ สวัสดีค่ะ " ซีเฮละล่ำละลัก
.. ผู้หญิงหลายคนชอบเขา ไม่ใช่แค่ ซูยัง แม้แต่ผู้หญิงที่ร้านอาหารก็ยังชอบเขา ซังมิน รู้สึกเขินเมื่อถูกสองสาวแอบมองจึงกางร่มเดินออกจากร้านฝ่าสายฝน ..
ซีเฮ วางโทรศัพท์,ย้อนกลับมาบนห้อง เห็นจดหมายหลายฉบับปลิวกระจายทั่วพื้น
" ไป ไปสิ ไป๊ " เธอไล่นกพิราบ มันบินวนกลับมาตื๊ออีกจึงปิดหน้าต่าง ก้มลงเก็บจดหมายใส่หีบ หยิบจดหมายฉบับหนึ่งขึ้นมา จ่าหน้าถึง ซัง จูฮี, ยุน แตซู, โอ จุนฮา
" .. ผมเปิดหน้าต่างเมื่อเช้า สายลมแห่งความรักคล้ายบอกว่าฤดูใบไม้ร่วงใกล้มาเยือนแล้ว ผมนำสายลมนั้นใส่จดหมายส่งถึงคุณ .. สายลมแห่งความรักเหรอ น้ำเน่าจังเลย พ่อ เรา(แตซู) ถือว่าเป็นจดหมายฉบับ The Classic : คลาสสิก ละกัน "
เปิดดูสมุดบันทึกปกสีดำมีภาพถ่ายเก่าเก็บ รูปชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งเก๊กท่าอ่านหนังสือบนขอบหน้าต่างในห้องสมุด
2.
.. แตซู ไม่เคยพูดกับผมมาก่อน แล้ววันนึงเขาก็มาหาผม ..
" โอ จุนฮา เขียนจดหมายให้หน่อยสิ " เจ้าโย่งเปิดหมวก ทรงผมถูกปัตตาเลี่ยนไถแสกกลาง
.. เขาได้ยินว่าผมชอบเขียนจดหมายให้เพื่อนๆ ช่วงปิดเทอม แตซู สูงขึ้น 1 ฟุต ต่อมฮอร์โมนคงทำงานผิดปกติ ..
" เขียนหาใคร ?" ผมถาม
" คู่หมั้นของฉัน " แตซูพูด สีหน้าเฉยเมย
" คู่หมั้น ? " จุนฮาเลิกคิ้ว .. เป็นไปได้ไงวะ
" เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนพ่อฉัน พ่อเราตกลงให้เราหมั้นหมายกัน "
" นายโชคดีไม่ต้องชวนผู้หญิงไป เดท เอง " จุนฮาเย้ย
" ฉันเบื่อจะตาย ฉันไม่ใช่พวกชอบจีบสาวทีละคน .. เธอจดหมายมาหาพ่อเพื่อขอดูตัว พ่ออยากรู้ไปหมดซะทุกเรื่อง ทำตัวซอกแซกราวกับสายลับ (คีบรูปถ่ายสาวน้อยวางบนโต๊ะ) เธอน่ารักใช่มั้ยล่ะ ลูกสาวส.ส.จะมีสมองแค่ไหนกันเชียว "
ปิดเทอม จุนฮา กลับไปเยี่ยมบ้านที่ชนบท .. เขากับเพื่อนๆลงหนองน้ำใช้สวิง,กระชังจ้วงหาตัวด้วง
" แกปล่อยมันลอดหว่างขาไป เด็กเมืองงุ่มง่าม " เพื่อนชาย 1.
" ซูวอน ไม่ใช่เมืองหลวง ต้อง โซล แต่เรามีศาลากลางเมือง .. แกเป็นคนจับ ฉันเป็นคนต้อน " จุนฮา
" อย่าเซ่อล่ะไอ้เบื้อก ไปช่วยกันต้อนเหอะ " เพื่อนชาย 2.
" ยืนมองอะไรอยู่ " เพื่อนชาย 1.
" ใช่เลย ! " โบ้ยไปยังสาวน้อยนั่งเกวียนผ่านมา
" เธอเป็นหลานสาวของตาเฒ่าซัง ได้ยินว่าเธอมาจาก ซูวอน เดี๋ยวนะแกก็มาจากซูวอนนี่"เพื่อนชาย2.
" ใช่ เราไม่เคยฝันหรอกว่าเธอจะมาเป็นแฟน "
" ลูกชายตาเฒ่าซังเป็นส.ส.นะ เธอเป็นลูกสาวส.ส. " เพื่อนชายเน้น
" เธอโบกมือให้แน่ะ โบกกลับเร็ว สวัสดีครับ " จุนฮาดีใจ
" เจอตัวแล้ว มาดูหน่อยสิ ขอหน่อย เหม็นชิบโผง " จุนฮา
" ได้อีกตัวแล้ว " เพื่อนชาย 1.
" ตัวใหญ่ซะด้วยนะ มันคงกินขี้วัวเข้าไปเยอะเลยฉันว่า " เพื่อนชาย 2.
" ยี้ ด้วง กินอึ " หญิงสาว 1. เบือนหน้า
" ด้วงเหรอ ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย " หญิงสาว 2.(ลูกสาวส.ส.)
" คุณอยากได้เหรอครับ " จุนฮาถือตัวด้วงยื่นให้กับมือ
" ไม่ไหว ขี้วัวสกปรก .. คุณเคยไป บ้านผีสิง ฟากโน้นหรือยัง " หญิงสาว 2.
" อะไรนะ .. เคย " จุนฮาไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
" คุณพาฉันไปดูบ้างได้มั้ย "
" ได้สิ "
" คุณพายเรือเป็นมั้ย "
" เป็น " จุนฮาพูดปด
" งั้นเจอกันที่จอดเรือพรุ่งนี้ตอนเที่ยงนะคะ " สองสาวควงแขนกันรีบเดินกลับไปนั่งบนเกวียน
" แกพูดอะไรกับเธอน่ะ เด็กเมืองกรุงลีลาเหนือเมฆ " เพื่อนชายเอาขี้โคลนละเลงหน้าจุนฮา
" สอนฉันพายเรือหน่อยสิ ช่วยสอนฉันด้วย " จุนฮาเอาคืนบ้าง เล่นสนุกกันไม่ถือสา
จุนฮานั่งรอสาวน้อยบนกราบเรือริมธารน้ำ เธอดีใจลิงโลดเมื่อพบเขา
" คุณปู่เล่าเรื่องบ้านผีสิงให้ฉันฟังเยอะเลย แต่ท่านก็ห้ามไม่ให้ฉันไป ท่านห้ามไม่ให้ฉันไปไหนต่อไหน ฉันอยากไปมากนะ แต่ไม่มีใครพาไปสักคน ถ้าฉันขอให้คนแถวนี้พาไป เขาคงไปฟ้องคุณปู่ทันที .. เอ๊ะ เรือมันยังแช่อยู่ที่เดิมเลยนะ "
" แหะ จะยอมรับก็เขิน ผมพายเรือครั้งแรกก็วันนี้แหละ ผมชื่อ โอ จุนฮาครับ "
" อุ๊ย ลืมเลย ฉันยังไม่ได้บอกชื่อตัวเอง ฉัน ซัง จูฮี ค่ะ "
" คุณมาจาก ซูวอน เหรอ "
" ใช่ "
" ผมก็มาจากซูวอน ผมมาเยี่ยมลุงที่อยู่ที่นี่ "
" งั้นเหรอคะ บังเอิญจังเลยนะ "
" หรือจะเป็น บุพเพสันนิวาส "
" อะไรนะคะ "
" เปล่าๆ "
ทั้งคู่เดินขึ้นฝั่งตรงไปยังบ้านร้าง
" ที่นี่มีผีจริงๆเหรอ " จูฮีชักปอด รีบเดินมาใกล้ชายหนุ่ม " คุณเคยเห็นผีมาก่อนมั้ย "
" ต้องเคยสิ ทุกวันเลย "
" อะไรนะ "
" เวลาส่องกระจก จริงๆ ผมนี่แหละ ผ-สระอี-ผี " จุนฮาทำมือขยุกขยุย
" อย่ามาแกล้งกันนะ "
ชายหนุ่มหญิงสาวด้อมๆมองๆแถวนั้นพักนึง ก่อนเปิดประตูบ้านย่องขึ้นไปชั้นสอง หยากไย่และฝุ่นจับเขรอะตามพื้น,ผนังทำให้จูฮีลื่นล้ม จุนฮาพลอยตกใจไปด้วย
" คุณไม่เป็นไรนะ "
" ค่ะ "
จุนฮาลงไปสำรวจกระต๊อบหลังน้อย เขาแง้มประตูมองดูข้างในแล้วเผ่นหนี จูฮีลองบ้าง เธอเห็นชายแก่เปิดประตูออกมา แรกทีเดียวก็ตกใจ เลยวิ่งหนีไปกรีดร้องประสานเสียงกับจุนฮาอย่างขบขัน ขอทานเฒ่าเดินผ่านทั้งคู่ส่งเสียงแฮ่ใส่
ฝนตกรินเม็ดปรอยๆ ทั้งคู่เดินกลับมาริมตลิ่งเห็นเรือลอยออกไปกลางน้ำ ต่างวิ่งจะหาที่หลบฝน จูฮีสะดุดพื้นล้มลง
" ข้อเท้าฉันแพลงแล้ว "
" ขึ้นหลังผมสิ ขึ้นมาผมแบกคุณเอง "
จุนฮาแบกจูฮีมาถึงเพิงหลังคามุงจาก
" ตกซู่ๆแบบเนี้ยะเดี๋ยวเดียวก็หยุด .. (บิดเสื้อตัวนอก)คุณเช็ดตัวซะก่อนดีกว่า พอฝนหยุดเราจะเดินไปตามแม่น้ำก็จะถึงที่จอดเรือเอง ไกลหน่อยล่ะนะ " จุนฮาคาราเต้ผ่าครึ่งแตงโมแบ่งกันทาน
" ตัวฉันหนักล่ะสิ " จูฮีขี่หลังชายหนุ่มเดินต่อ
" ไม่นี่นา ตัวคุณหนักกว่าลูกแมวนิดนึง "
" น้ำหนักฉันเยอะนะ กินจุด้วยล่ะ "
" อย่าห่วงเบายังกับนุ่น แบกไป โซล ยังไหว "
" คนปากแข็ง "
" เปล่าซะหน่อย "
พลบค่ำ จูฮีนั่งพักบนสะพานขอนไม้ จุนฮาลุยน้ำไล่จับหิ่งห้อยเอามาให้เธอ
" ผมจับได้แล้วตัวนึง .. แบมือมาสิ "
" ฝากถือหิ่งห้อยไว้แป๊บนึงก่อน คุณจับหิ่งห้อยให้ฉัน แบกฉันเดิน ฉันตอบแทนคุณได้แค่ สร้อย เส้นนี้นะ (ปลดสร้อยคอสวมให้จุนฮา) ขอหิ่งห้อยนั้นคืนได้แล้ว "
คุณปู่จูฮีเกณฑ์ชาวบ้านพายเรือมารอรับหลานสาว บ่าวไพร่ถือคบไฟนำทาง
" วันนี้ขอบคุณนะ " จูฮีเอ่ยคำลา
เฒ่าซังแสดงความไม่พอใจต่อจุนฮา คิดว่าหลานสาวถูกล่อลวง
" ฉันล้มป่วยอยู่ 2 - 3 วัน แล้วถูกส่งไปโรงพยาบาลในโซล หลังจากคุณแม่เสีย ฉันก็ป่วยหนัก ฉันกลับมาชนบทอีกครั้ง รู้สึกแข็งแรง และ มีความสุขมาก " ซีเฮ,ลูกสาวอ่านบึนทึกรักในห้องสมุดมหาวิทยาลัย ..
next chapter >>
.. แตซู ไม่เคยพูดกับผมมาก่อน แล้ววันนึงเขาก็มาหาผม .. " โอ จุนฮา เขียนจดหมายให้หน่อยสิ " เจ้าโย่งเปิดหมวก ทรงผมถูกปัตตาเลี่ยนไถแสกกลาง
.. เขาได้ยินว่าผมชอบเขียนจดหมายให้เพื่อนๆ ช่วงปิดเทอม แตซู สูงขึ้น 1 ฟุต ต่อมฮอร์โมนคงทำงานผิดปกติ ..
" เขียนหาใคร ?" ผมถาม
" คู่หมั้นของฉัน " แตซูพูด สีหน้าเฉยเมย
" คู่หมั้น ? " จุนฮาเลิกคิ้ว .. เป็นไปได้ไงวะ
" เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนพ่อฉัน พ่อเราตกลงให้เราหมั้นหมายกัน "
" นายโชคดีไม่ต้องชวนผู้หญิงไป เดท เอง " จุนฮาเย้ย
" ฉันเบื่อจะตาย ฉันไม่ใช่พวกชอบจีบสาวทีละคน .. เธอจดหมายมาหาพ่อเพื่อขอดูตัว พ่ออยากรู้ไปหมดซะทุกเรื่อง ทำตัวซอกแซกราวกับสายลับ (คีบรูปถ่ายสาวน้อยวางบนโต๊ะ) เธอน่ารักใช่มั้ยล่ะ ลูกสาวส.ส.จะมีสมองแค่ไหนกันเชียว "
ปิดเทอม จุนฮา กลับไปเยี่ยมบ้านที่ชนบท .. เขากับเพื่อนๆลงหนองน้ำใช้สวิง,กระชังจ้วงหาตัวด้วง
" แกปล่อยมันลอดหว่างขาไป เด็กเมืองงุ่มง่าม " เพื่อนชาย 1.
" ซูวอน ไม่ใช่เมืองหลวง ต้อง โซล แต่เรามีศาลากลางเมือง .. แกเป็นคนจับ ฉันเป็นคนต้อน " จุนฮา
" อย่าเซ่อล่ะไอ้เบื้อก ไปช่วยกันต้อนเหอะ " เพื่อนชาย 2.
" ยืนมองอะไรอยู่ " เพื่อนชาย 1.
" ใช่เลย ! " โบ้ยไปยังสาวน้อยนั่งเกวียนผ่านมา
" เธอเป็นหลานสาวของตาเฒ่าซัง ได้ยินว่าเธอมาจาก ซูวอน เดี๋ยวนะแกก็มาจากซูวอนนี่"เพื่อนชาย2.
" ใช่ เราไม่เคยฝันหรอกว่าเธอจะมาเป็นแฟน "
" ลูกชายตาเฒ่าซังเป็นส.ส.นะ เธอเป็นลูกสาวส.ส. " เพื่อนชายเน้น
" เธอโบกมือให้แน่ะ โบกกลับเร็ว สวัสดีครับ " จุนฮาดีใจ
" เจอตัวแล้ว มาดูหน่อยสิ ขอหน่อย เหม็นชิบโผง " จุนฮา
" ได้อีกตัวแล้ว " เพื่อนชาย 1.
" ตัวใหญ่ซะด้วยนะ มันคงกินขี้วัวเข้าไปเยอะเลยฉันว่า " เพื่อนชาย 2.
" ยี้ ด้วง กินอึ " หญิงสาว 1. เบือนหน้า
" ด้วงเหรอ ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย " หญิงสาว 2.(ลูกสาวส.ส.)
" คุณอยากได้เหรอครับ " จุนฮาถือตัวด้วงยื่นให้กับมือ
" ไม่ไหว ขี้วัวสกปรก .. คุณเคยไป บ้านผีสิง ฟากโน้นหรือยัง " หญิงสาว 2.
" อะไรนะ .. เคย " จุนฮาไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
" คุณพาฉันไปดูบ้างได้มั้ย "
" ได้สิ "
" คุณพายเรือเป็นมั้ย "
" เป็น " จุนฮาพูดปด
" งั้นเจอกันที่จอดเรือพรุ่งนี้ตอนเที่ยงนะคะ " สองสาวควงแขนกันรีบเดินกลับไปนั่งบนเกวียน
" แกพูดอะไรกับเธอน่ะ เด็กเมืองกรุงลีลาเหนือเมฆ " เพื่อนชายเอาขี้โคลนละเลงหน้าจุนฮา
" สอนฉันพายเรือหน่อยสิ ช่วยสอนฉันด้วย " จุนฮาเอาคืนบ้าง เล่นสนุกกันไม่ถือสา
จุนฮานั่งรอสาวน้อยบนกราบเรือริมธารน้ำ เธอดีใจลิงโลดเมื่อพบเขา" คุณปู่เล่าเรื่องบ้านผีสิงให้ฉันฟังเยอะเลย แต่ท่านก็ห้ามไม่ให้ฉันไป ท่านห้ามไม่ให้ฉันไปไหนต่อไหน ฉันอยากไปมากนะ แต่ไม่มีใครพาไปสักคน ถ้าฉันขอให้คนแถวนี้พาไป เขาคงไปฟ้องคุณปู่ทันที .. เอ๊ะ เรือมันยังแช่อยู่ที่เดิมเลยนะ "
" แหะ จะยอมรับก็เขิน ผมพายเรือครั้งแรกก็วันนี้แหละ ผมชื่อ โอ จุนฮาครับ "
" อุ๊ย ลืมเลย ฉันยังไม่ได้บอกชื่อตัวเอง ฉัน ซัง จูฮี ค่ะ "
" คุณมาจาก ซูวอน เหรอ "
" ใช่ "
" ผมก็มาจากซูวอน ผมมาเยี่ยมลุงที่อยู่ที่นี่ "
" งั้นเหรอคะ บังเอิญจังเลยนะ "
" หรือจะเป็น บุพเพสันนิวาส "
" อะไรนะคะ "
" เปล่าๆ "
ทั้งคู่เดินขึ้นฝั่งตรงไปยังบ้านร้าง
" ที่นี่มีผีจริงๆเหรอ " จูฮีชักปอด รีบเดินมาใกล้ชายหนุ่ม " คุณเคยเห็นผีมาก่อนมั้ย "
" ต้องเคยสิ ทุกวันเลย "
" อะไรนะ "
" เวลาส่องกระจก จริงๆ ผมนี่แหละ ผ-สระอี-ผี " จุนฮาทำมือขยุกขยุย
" อย่ามาแกล้งกันนะ "
ชายหนุ่มหญิงสาวด้อมๆมองๆแถวนั้นพักนึง ก่อนเปิดประตูบ้านย่องขึ้นไปชั้นสอง หยากไย่และฝุ่นจับเขรอะตามพื้น,ผนังทำให้จูฮีลื่นล้ม จุนฮาพลอยตกใจไปด้วย
" คุณไม่เป็นไรนะ "
" ค่ะ "
จุนฮาลงไปสำรวจกระต๊อบหลังน้อย เขาแง้มประตูมองดูข้างในแล้วเผ่นหนี จูฮีลองบ้าง เธอเห็นชายแก่เปิดประตูออกมา แรกทีเดียวก็ตกใจ เลยวิ่งหนีไปกรีดร้องประสานเสียงกับจุนฮาอย่างขบขัน ขอทานเฒ่าเดินผ่านทั้งคู่ส่งเสียงแฮ่ใส่
ฝนตกรินเม็ดปรอยๆ ทั้งคู่เดินกลับมาริมตลิ่งเห็นเรือลอยออกไปกลางน้ำ ต่างวิ่งจะหาที่หลบฝน จูฮีสะดุดพื้นล้มลง
" ข้อเท้าฉันแพลงแล้ว "
" ขึ้นหลังผมสิ ขึ้นมาผมแบกคุณเอง "
จุนฮาแบกจูฮีมาถึงเพิงหลังคามุงจาก
" ตกซู่ๆแบบเนี้ยะเดี๋ยวเดียวก็หยุด .. (บิดเสื้อตัวนอก)คุณเช็ดตัวซะก่อนดีกว่า พอฝนหยุดเราจะเดินไปตามแม่น้ำก็จะถึงที่จอดเรือเอง ไกลหน่อยล่ะนะ " จุนฮาคาราเต้ผ่าครึ่งแตงโมแบ่งกันทาน
" ตัวฉันหนักล่ะสิ " จูฮีขี่หลังชายหนุ่มเดินต่อ
" ไม่นี่นา ตัวคุณหนักกว่าลูกแมวนิดนึง "
" น้ำหนักฉันเยอะนะ กินจุด้วยล่ะ "
" อย่าห่วงเบายังกับนุ่น แบกไป โซล ยังไหว "
" คนปากแข็ง "
" เปล่าซะหน่อย "
พลบค่ำ จูฮีนั่งพักบนสะพานขอนไม้ จุนฮาลุยน้ำไล่จับหิ่งห้อยเอามาให้เธอ
" ผมจับได้แล้วตัวนึง .. แบมือมาสิ "
" ฝากถือหิ่งห้อยไว้แป๊บนึงก่อน คุณจับหิ่งห้อยให้ฉัน แบกฉันเดิน ฉันตอบแทนคุณได้แค่ สร้อย เส้นนี้นะ (ปลดสร้อยคอสวมให้จุนฮา) ขอหิ่งห้อยนั้นคืนได้แล้ว "
คุณปู่จูฮีเกณฑ์ชาวบ้านพายเรือมารอรับหลานสาว บ่าวไพร่ถือคบไฟนำทาง
" วันนี้ขอบคุณนะ " จูฮีเอ่ยคำลา
เฒ่าซังแสดงความไม่พอใจต่อจุนฮา คิดว่าหลานสาวถูกล่อลวง
" ฉันล้มป่วยอยู่ 2 - 3 วัน แล้วถูกส่งไปโรงพยาบาลในโซล หลังจากคุณแม่เสีย ฉันก็ป่วยหนัก ฉันกลับมาชนบทอีกครั้ง รู้สึกแข็งแรง และ มีความสุขมาก " ซีเฮ,ลูกสาวอ่านบึนทึกรักในห้องสมุดมหาวิทยาลัย ..
next chapter >>
