![]() ![]() view The Classic flash title click- ->
![]() ![]() 1. ![]() .. ตอนที่ฉันยังเป็นเด็กน้อย จำได้ว่าฉันเคยเห็นสายรุ้งทอข้ามแม่น้ำ (ยกหน้าต่างเลื่อนขึ้น ไล่นกพิราบ 3 ตัวที่ยืนเกาะขอบวงกบ) เวลานั้นแม่บอกฉันว่า สายรุ้ง คือเส้นทางผ่านสู่สรวงสวรรค์ คนตายไปสวรรค์จะต้องผ่านเส้นทางนี้ พ่อฉันเสียชีวิต แม่จึงย้ายไปอยู่ประเทศอื่น ฉันอยากให้แม่แต่งงานใหม่ แต่แม่ไม่สนใจ(ใจลอยทำหนังสือหล่นอีก) ฉันชื่อ ซีเฮ เลือดกรุ๊ปโอ ฉันฝึกเทควันโดตั้งแต่ 7 ขวบแน่ะ .. จดหมายรัก ของพ่อแม่ฉัน และ ไดอารี่ อยู่ในกล่องใบนี้ ทุกครั้งที่เปิดอ่าน แม่จะต้องเสียน้ำตา จดหมายที่งดงามด้วยกลิ่นไอของอดีต รักครั้งแรก ของแม่อยู่ในนี้ล่ะค่ะ .. เปิดกล่องหีบไม้เล็กๆ ข้างในบุกำมะหยี่สีแดง เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้น เธอเดินลงไปรับข้างล่าง " สวัสดี " " ซีเฮ หรือ นี่ฉัน ซูยัง นะ " " ทำไมโทรมาแต่เช้าล่ะ " " เธอจะไปพิพิธภัณฑ์ศิลป์ แล้วแวะไปดูละคร ซังมิน กับฉันมั้ย " " เธอจะให้ฉันไปเป็นกันชน(แก้เขิน)เหรอ " " เปล่าหรอกน่า ซังมิน อยากชวนเธอไปน่ะ " " จริงเหรอ " " จริงซี่ " ลมกรรโชกพัดเข้ามา จดหมายปลิวกระจายเกลื่อนพื้น .. ฉันได้รู้จัก ซังมิน ผ่าน ซูยัง วันหนึ่งเธอขอให้ฉันอีเมล์หาซังมิน ฉันเมล์ถึงเขาแทนซูยังเป็นเวลา 2 เดือน วันนั้นฉันเห็นคุณอ่านหนังสือที่ม้านั่ง คุณดูงดงามเหมือนรูปโปสการ์ด " สำนวนเด็กๆ " ซูยังก้มดูหน้าจอ มืออีกข้างถือน่องไก่เคเอฟซี " จะให้แก้มั้ย .. " " ไม่ล่ะ ฉันชอบ ฉันชอบเด็กไร้เดียงสา " ![]() " ซังมิน ฉันอีเมล์หาคุณทุกวันเลยค่ะ " ซูยังลุกจากที่นั่งผู้ชม หอบช่อดอกไม้ขึ้นไปบนเวทีมอบให้พระเอกหนุ่มกับมือ เขายกให้นางเอกแทน ไม่ค่อยสบอารมณ์กับแฟนละครจอมจุ้น ก่อนพูดตามบท " ไปเข้าสำนักชีซะเถอะ คุณอยากแต่ง ก็จงแต่งกับชายอื่น " .. จากนั้น ซูยัง ก็สมัครเข้าคณะละคร .. " ค่ำคืนที่ปวดร้าวทำให้ฉันนอนไม่หลับ แสงจันทร์อันสลัวทำให้เงาเธอทาบบนหน้าต่างห้องฉัน .. " พระเอกใหม่ท่องบทไม่เป็นธรรมชาติ " อย่าพูดทื่อๆสิ " ซังมิน,ผู้กำกับโวย บิลท์อารมณ์พรรณนาให้ฟัง " แสงจันทร์อันสลัว ทำให้เงาเธอทาบทับบนหน้าต่างห้องฉัน .. จอร์แดน ซาบซึ้งที่ เอมิลี่ กลับมาหา คุณต้องรู้สึกเป็นสุข และ เศร้าในเวลาเดียวกัน แสดงให้มีฟิลลิ่งหน่อย " ซูยัง ตอนนี้กลายเป็นนางเอกโบกมือจากเวทีให้ ซีเฮ ซึ่งนั่งชมอยู่ข้างบน .. เมื่อฉันมองเขา ฉันรู้สึกเหมือนลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ แต่เขาไม่เคยหันมามองฉันสักครั้ง (ซังมิน นั่งอ่านทบทวนสคริปท์อยู่เก้าอี้บุนวมแถวถัดลงไป) สงสัยฉันต้องร่ายคาถาใส่เขา หันมามองฉัน ๆ นั่นล่ะ (พอซังมิน หันมา เธอกลับอายรีบเบือนหน้าไปอีกทาง) " ดนตรี .. ครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอ เธอขโมยหัวใจฉันไป เวลานี้เมื่อเธอมาหาฉัน ฉันรู้สึกเหมือนเราจะอยู่ด้วยกันชั่วฟ้าดินสลาย ..(พระเอกตีบทแตก) .. ดี ! " ซังมินดีดนิ้วชมเปาะ " หัวใจฉันเป็นของเธอ .. " ซังมินเน้น บอกบทละครใกล้ๆนักแสดง " ซังมินเขาเก่งมั้ยล่ะ ฉันชอบผู้ชายบ้างานชะมัดเลย ดูเขาสิ .. อย่าพูดทื่อๆสิ .. แสงจันทร์อันสลัว ทำให้เงาเธอทาบบนหน้าต่างห้องฉัน " ซูยังเลียนเสียง,ท่าทางซังมิน แล้วมานั่งใกล้ซีเฮ " แอบนินทาผมเหรอ " ซังมินกลับมานั่งที่เดิมข้างๆซูยัง " เปล่าค่ะ .. คุณรู้จัก ซีเฮ ใช่มั้ย ฉันมาครั้งแรก เธอก็มาด้วย " " ใช่ คงพักใหญ่แล้วสินะ " " ค่ะ สวัสดีค่ะ " ซีเฮละล่ำละลัก .. ผู้หญิงหลายคนชอบเขา ไม่ใช่แค่ ซูยัง แม้แต่ผู้หญิงที่ร้านอาหารก็ยังชอบเขา ซังมิน รู้สึกเขินเมื่อถูกสองสาวแอบมองจึงกางร่มเดินออกจากร้านฝ่าสายฝน .. ซีเฮ วางโทรศัพท์,ย้อนกลับมาบนห้อง เห็นจดหมายหลายฉบับปลิวกระจายทั่วพื้น " ไป ไปสิ ไป๊ " เธอไล่นกพิราบ มันบินวนกลับมาตื๊ออีกจึงปิดหน้าต่าง ก้มลงเก็บจดหมายใส่หีบ หยิบจดหมายฉบับหนึ่งขึ้นมา จ่าหน้าถึง ซัง จูฮี, ยุน แตซู, โอ จุนฮา " .. ผมเปิดหน้าต่างเมื่อเช้า สายลมแห่งความรักคล้ายบอกว่าฤดูใบไม้ร่วงใกล้มาเยือนแล้ว ผมนำสายลมนั้นใส่จดหมายส่งถึงคุณ .. สายลมแห่งความรักเหรอ น้ำเน่าจังเลย พ่อ เรา(แตซู) ถือว่าเป็นจดหมายฉบับ The Classic : คลาสสิก ละกัน " เปิดดูสมุดบันทึกปกสีดำมีภาพถ่ายเก่าเก็บ รูปชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งเก๊กท่าอ่านหนังสือบนขอบหน้าต่างในห้องสมุด 2.
![]() " โอ จุนฮา เขียนจดหมายให้หน่อยสิ " เจ้าโย่งเปิดหมวก ทรงผมถูกปัตตาเลี่ยนไถแสกกลาง .. เขาได้ยินว่าผมชอบเขียนจดหมายให้เพื่อนๆ ช่วงปิดเทอม แตซู สูงขึ้น 1 ฟุต ต่อมฮอร์โมนคงทำงานผิดปกติ .. " เขียนหาใคร ?" ผมถาม " คู่หมั้นของฉัน " แตซูพูด สีหน้าเฉยเมย " คู่หมั้น ? " จุนฮาเลิกคิ้ว .. เป็นไปได้ไงวะ " เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนพ่อฉัน พ่อเราตกลงให้เราหมั้นหมายกัน " " นายโชคดีไม่ต้องชวนผู้หญิงไป เดท เอง " จุนฮาเย้ย " ฉันเบื่อจะตาย ฉันไม่ใช่พวกชอบจีบสาวทีละคน .. เธอจดหมายมาหาพ่อเพื่อขอดูตัว พ่ออยากรู้ไปหมดซะทุกเรื่อง ทำตัวซอกแซกราวกับสายลับ (คีบรูปถ่ายสาวน้อยวางบนโต๊ะ) เธอน่ารักใช่มั้ยล่ะ ลูกสาวส.ส.จะมีสมองแค่ไหนกันเชียว " ปิดเทอม จุนฮา กลับไปเยี่ยมบ้านที่ชนบท .. เขากับเพื่อนๆลงหนองน้ำใช้สวิง,กระชังจ้วงหาตัวด้วง " แกปล่อยมันลอดหว่างขาไป เด็กเมืองงุ่มง่าม " เพื่อนชาย 1. " ซูวอน ไม่ใช่เมืองหลวง ต้อง โซล แต่เรามีศาลากลางเมือง .. แกเป็นคนจับ ฉันเป็นคนต้อน " จุนฮา " อย่าเซ่อล่ะไอ้เบื้อก ไปช่วยกันต้อนเหอะ " เพื่อนชาย 2. " ยืนมองอะไรอยู่ " เพื่อนชาย 1. " ใช่เลย ! " โบ้ยไปยังสาวน้อยนั่งเกวียนผ่านมา " เธอเป็นหลานสาวของตาเฒ่าซัง ได้ยินว่าเธอมาจาก ซูวอน เดี๋ยวนะแกก็มาจากซูวอนนี่"เพื่อนชาย2. " ใช่ เราไม่เคยฝันหรอกว่าเธอจะมาเป็นแฟน " " ลูกชายตาเฒ่าซังเป็นส.ส.นะ เธอเป็นลูกสาวส.ส. " เพื่อนชายเน้น " เธอโบกมือให้แน่ะ โบกกลับเร็ว สวัสดีครับ " จุนฮาดีใจ " เจอตัวแล้ว มาดูหน่อยสิ ขอหน่อย เหม็นชิบโผง " จุนฮา " ได้อีกตัวแล้ว " เพื่อนชาย 1. " ตัวใหญ่ซะด้วยนะ มันคงกินขี้วัวเข้าไปเยอะเลยฉันว่า " เพื่อนชาย 2. " ยี้ ด้วง กินอึ " หญิงสาว 1. เบือนหน้า " ด้วงเหรอ ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย " หญิงสาว 2.(ลูกสาวส.ส.) " คุณอยากได้เหรอครับ " จุนฮาถือตัวด้วงยื่นให้กับมือ " ไม่ไหว ขี้วัวสกปรก .. คุณเคยไป บ้านผีสิง ฟากโน้นหรือยัง " หญิงสาว 2. " อะไรนะ .. เคย " จุนฮาไม่อยากเชื่อหูตัวเอง " คุณพาฉันไปดูบ้างได้มั้ย " " ได้สิ " " คุณพายเรือเป็นมั้ย " " เป็น " จุนฮาพูดปด " งั้นเจอกันที่จอดเรือพรุ่งนี้ตอนเที่ยงนะคะ " สองสาวควงแขนกันรีบเดินกลับไปนั่งบนเกวียน " แกพูดอะไรกับเธอน่ะ เด็กเมืองกรุงลีลาเหนือเมฆ " เพื่อนชายเอาขี้โคลนละเลงหน้าจุนฮา " สอนฉันพายเรือหน่อยสิ ช่วยสอนฉันด้วย " จุนฮาเอาคืนบ้าง เล่นสนุกกันไม่ถือสา ![]() " คุณปู่เล่าเรื่องบ้านผีสิงให้ฉันฟังเยอะเลย แต่ท่านก็ห้ามไม่ให้ฉันไป ท่านห้ามไม่ให้ฉันไปไหนต่อไหน ฉันอยากไปมากนะ แต่ไม่มีใครพาไปสักคน ถ้าฉันขอให้คนแถวนี้พาไป เขาคงไปฟ้องคุณปู่ทันที .. เอ๊ะ เรือมันยังแช่อยู่ที่เดิมเลยนะ " " แหะ จะยอมรับก็เขิน ผมพายเรือครั้งแรกก็วันนี้แหละ ผมชื่อ โอ จุนฮาครับ " " อุ๊ย ลืมเลย ฉันยังไม่ได้บอกชื่อตัวเอง ฉัน ซัง จูฮี ค่ะ " " คุณมาจาก ซูวอน เหรอ " " ใช่ " " ผมก็มาจากซูวอน ผมมาเยี่ยมลุงที่อยู่ที่นี่ " " งั้นเหรอคะ บังเอิญจังเลยนะ " " หรือจะเป็น บุพเพสันนิวาส " " อะไรนะคะ " " เปล่าๆ " ทั้งคู่เดินขึ้นฝั่งตรงไปยังบ้านร้าง " ที่นี่มีผีจริงๆเหรอ " จูฮีชักปอด รีบเดินมาใกล้ชายหนุ่ม " คุณเคยเห็นผีมาก่อนมั้ย " " ต้องเคยสิ ทุกวันเลย " " อะไรนะ " " เวลาส่องกระจก จริงๆ ผมนี่แหละ ผ-สระอี-ผี " จุนฮาทำมือขยุกขยุย " อย่ามาแกล้งกันนะ " ชายหนุ่มหญิงสาวด้อมๆมองๆแถวนั้นพักนึง ก่อนเปิดประตูบ้านย่องขึ้นไปชั้นสอง หยากไย่และฝุ่นจับเขรอะตามพื้น,ผนังทำให้จูฮีลื่นล้ม จุนฮาพลอยตกใจไปด้วย " คุณไม่เป็นไรนะ " " ค่ะ " จุนฮาลงไปสำรวจกระต๊อบหลังน้อย เขาแง้มประตูมองดูข้างในแล้วเผ่นหนี จูฮีลองบ้าง เธอเห็นชายแก่เปิดประตูออกมา แรกทีเดียวก็ตกใจ เลยวิ่งหนีไปกรีดร้องประสานเสียงกับจุนฮาอย่างขบขัน ขอทานเฒ่าเดินผ่านทั้งคู่ส่งเสียงแฮ่ใส่ ฝนตกรินเม็ดปรอยๆ ทั้งคู่เดินกลับมาริมตลิ่งเห็นเรือลอยออกไปกลางน้ำ ต่างวิ่งจะหาที่หลบฝน จูฮีสะดุดพื้นล้มลง " ข้อเท้าฉันแพลงแล้ว " " ขึ้นหลังผมสิ ขึ้นมาผมแบกคุณเอง " จุนฮาแบกจูฮีมาถึงเพิงหลังคามุงจาก " ตกซู่ๆแบบเนี้ยะเดี๋ยวเดียวก็หยุด .. (บิดเสื้อตัวนอก)คุณเช็ดตัวซะก่อนดีกว่า พอฝนหยุดเราจะเดินไปตามแม่น้ำก็จะถึงที่จอดเรือเอง ไกลหน่อยล่ะนะ " จุนฮาคาราเต้ผ่าครึ่งแตงโมแบ่งกันทาน " ตัวฉันหนักล่ะสิ " จูฮีขี่หลังชายหนุ่มเดินต่อ " ไม่นี่นา ตัวคุณหนักกว่าลูกแมวนิดนึง " " น้ำหนักฉันเยอะนะ กินจุด้วยล่ะ " " อย่าห่วงเบายังกับนุ่น แบกไป โซล ยังไหว " " คนปากแข็ง " " เปล่าซะหน่อย " พลบค่ำ จูฮีนั่งพักบนสะพานขอนไม้ จุนฮาลุยน้ำไล่จับหิ่งห้อยเอามาให้เธอ " ผมจับได้แล้วตัวนึง .. แบมือมาสิ " " ฝากถือหิ่งห้อยไว้แป๊บนึงก่อน คุณจับหิ่งห้อยให้ฉัน แบกฉันเดิน ฉันตอบแทนคุณได้แค่ สร้อย เส้นนี้นะ (ปลดสร้อยคอสวมให้จุนฮา) ขอหิ่งห้อยนั้นคืนได้แล้ว " คุณปู่จูฮีเกณฑ์ชาวบ้านพายเรือมารอรับหลานสาว บ่าวไพร่ถือคบไฟนำทาง " วันนี้ขอบคุณนะ " จูฮีเอ่ยคำลา เฒ่าซังแสดงความไม่พอใจต่อจุนฮา คิดว่าหลานสาวถูกล่อลวง " ฉันล้มป่วยอยู่ 2 - 3 วัน แล้วถูกส่งไปโรงพยาบาลในโซล หลังจากคุณแม่เสีย ฉันก็ป่วยหนัก ฉันกลับมาชนบทอีกครั้ง รู้สึกแข็งแรง และ มีความสุขมาก " ซีเฮ,ลูกสาวอ่านบึนทึกรักในห้องสมุดมหาวิทยาลัย .. ![]() next chapter >> |