1.

     เจค ซัลลี่ ,ทหารนาวิกโยธินร่างพิการท่อนล่างเพราะถูกสะเก็ดระเบิดตัดไขสันหลัง เมื่อเดินไม่ได้ขาจึงลีบคล้ายเป็นง่อย อาศัยวีลแชร์ในการเคลื่อนไหว แพทย์ผู้เชี่ยวชาญสามารถปลูกไขประสาทได้แต่ค่าใช้จ่ายสูงลิ่ว เขามีพี่ชายฝาแผดชื่อ ทอมมี่ ,นักวิทยาศาสตร์ซึ่งใฝ่ฝันจะเดินทางสู่ห้วงอวกาศ เข้ารับการฝึกกับอาร์ดีเอ.ถึง 3 ปี แต่เขาโชคร้ายถูกโจรปล้นเงินสังหาร ยีนส์ของทอมมี่กับเจคเหมือนกัน เจคสามารถรับช่วงต่อจากพี่ชายในโครงการอวตาร ดังนั้นเจคจึงถูกส่งไปแพนดอร่าอันแสนไกลในสภาพจำศีลในเครโอ เจคเคยฝันว่าบินไปไหนได้อย่างเสรีเหมือนนก แต่ในแคปซูลนี้หัวสมองเขามึนตึ่บไปเกือบ 6 ปี กว่าจะมาถึงดวงดาวมหัศจรรย์

     ยานอวกาศเข้าสู่ชั้นบรรยากาศแพนดอร่า ซีค็อปส์ ,ทหารอาสาสมัครตื่นขึ้นเปิดแคปซูล สวมหน้ากากออกซิเจน เบื้องล่างนั้นคือเหมืองแร่มหึมา รถตักรถลำเลียงหุ้นเกราะ มีล้อยางขนาดใหญ่ วิ่งขวักไขว่จนฝุ่นตลบ ทหารปลดเข็มขัด-สะพายเป้ขณะยานร่อนสู่พื้นแล้วตบแถวเดินไปฐานบัญชาการ พันเอกไมล์ส คอริทช์ ,หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยปฐมนิเทศน์เด็กใหม่ว่า
     แพนดาร่าไม่ใช่แคนซัสซิตี้ สัตว์ประหลาดเลื้อยคลานหรือที่บินได้จ้องเขมือบมนุษย์อยู่ มีชนพื้นเมืองสายพันธุ์เดียวกับชาวโลก เรียกตัวเองว่าชาวนาวี ร่างสูง 3 เมตร ผิวกายสีฟ้าตาสีเหลือง โครงกระดูกแข็งแกร่งด้วยคาร์บอนไฟเบอร์ มีหางกวัดแกว่ง และใช้ธนูอาบยาพิษเป็นอาวุธ คอยขัดขวางการทำงานของบริษัท ถ้าทหารอยากมีชีวิตรอดต้องฝึกหนัก และเคารพกฎอย่างเคร่งครัด
     " รักษาตัวรอดเป็นยอดคน นั่นคือกฎประจำใจของผม " เจคเปรย

     นอร์ม สเปลแมน ,นักมนุษยวิทยาเข้าร่วมโครงการพร้อมกับพี่ชายเจคแนะนำตัวเอง ต่างเดินทางไปห้องลิ้งค์เพื่อฝึกขับเคลื่อนร่างอวตารจากทางไกล ร่างนี้มีส่วนผสมดีเอ็นเอ.ของมนุษย์กับดีเอ็นเอ.นาวี,ชาวพื้นเมือง หลักการคือร่างบังคับต้องแม็ปกับอวตาร เพื่อให้ระบบประสาทจูนเข้ากัน เจคเปิดไฟล์วิดีโอล็อคบันทึกไดอารี่

     ดร.เกรซ ออกัสติน ,หัวหน้าโปรแกรมอวตาร มีความสนใจพิเศษในการวิจัยพืชพันธุ์ต่างดาว โดยอาศัยร่างอวตารเดินทางไปสำรวจถึงในถิ่นชาวนาวี เธอเก่งด้านการแพทย์ด้วย พอเธอเปิดแคปซูลออกมาก็เรียกหาบุหรี่จุดอัดควันหลายมวน แล้วทดสอบภาษานาวีกับนอร์ม พอเห็นสมาชิกใหม่อย่างเจคเธอก็หัวเสียตรงไปต่อว่า ปาร์คเกอร์ เชลฟริดจ์ ,ผู้อำนวยการกองกำลังรักษาความปลอดภัยทันที เธออยากได้นักวิจัยไม่ใช่ทหารหมดสภาพ
     ปาร์คเกอร์หยุดพัตต์กอล์ฟบนรางหญ้าเทียม ฉุนกึก
     " ฟังนะฟัง การเอาชนะใจคนพื้นเมืองพวกนี้คือเป้าหมาย รายการหุ่นโชว์ ของคุณ ใบหน้าเราเหมือนพวกเขา พูดเหมือนพวกเขา ให้พวกเขาไว้ใจเรา เราสร้างโรงเรียนก็แล้ว สอนภาษาก็แล้ว เป็นยังไงกันล่ะ นี่มันกี่ปีแล้ว นับวันความสัมพันธ์ยิ่งห่วย "
     " มันคงจะดีอยู่นะถ้าเอาปืนกลจ่อกบาลพวกเค้าน่ะ " ดร.เกรซพูดประชด
     " ได้เลยมานี่ ไอ้นี่คือเหตุผลที่เรามา อันอ๊อบเทเนี่ยม เพราะแร่สีเทาราคากิโลกรัมละ 20 ล้านเหรียญ มันเป็นเหตุผลข้อเดียว ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของงานนี้ รวมถึงงบประมาณด้านวิทยาศาสตร์ของคุณด้วย ในป่าพวกนี้(นาวี)คืออุปสรรคต่อปฏิบัติการของเรา สงครามใกล้จะเริ่มแล้วส่วนคุณมีหน้าที่หาทางออกแนวสันติวิธี ฉะนั้นสิ่งที่คุณมีต้องส่งรายงานให้ผมทราบ "

     เช้าวันต่อมานอร์มกับเจคเข้าไปในแคปซูล ลิ้งค์ 1-3 ขณะดร.เกรซคอยกำกับดูแล เธอบอกให้เขานอนแนบแขนขาชิดตัว ปล่อยตัวตามสบายทำสมองให้โล่งระหว่างเฟดล็อค แล้วเธอเข้าไปลิ้งค์ 4
      แสงวูบวาบปรากฏผ่านระบบประสาทรับรู้ ลูกตาเจคเหลือกขึ้นลงภายใต้เปลือกตาปิดสนิท แว่วเสียง " เจค คุณได้ยินมั้ย .. ปฏิกริยารูม่านตาตอบสนอง "
     เจคลืมตาโพลงตอนแสงไฟฉายจิ๋วส่อง
     นักวิทยาศาสตร์บางคนดีดนิ้วใกล้หู " การได้ยินเป็นปกติ คุณรู้สึกอย่างไรบ้างเจค เวียนหัวหน้ามืดมั้ย ยินดีต้อนรับสู่ ร่าง ใหม่ "
     เจคค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ลองขยับนิ้วมือ และ กระดิกหัวแม่เท้า เขาไม่รีรอทดสอบปฏิกริยาทางสมองต่อ ยืนขึ้นโงนเงนเพราะไม่คุ้นกับร่างยักษ์ สบัดหาง ดูเขารู้สึกตะลึงพรึงเพริดในกายทิพย์ แต่เหล่านักวิทยาศาสตร์ไม่ไว้ใจ เตรียมจับเขาขึงพืด ฉีดยาสลบ เจคเปิดประตูห้องแล็ปวิ่งโกยแน่บ ในโลกอวตารเขาไม่ใช่คนพิการอีกต่อไป เขาวิ่งออกไปทางศูนย์ฝึก นอร์มวิ่งไล่ตามไม่ทัน พบดร.เกรซในรูปโฉมอวตารที่โรงเรียน พอเริ่มเหนื่อยล้าเจคเข้านอนและตื่นขึ้นเปิดฝาแคปซูล .. การทดสอบประสบความสำเร็จ

     เจคนั่งรถเข็นตรงไปกองบัญชาการผ่านโรงเก็บเฮลิค็อปเตอร์ขณะ ทรูดี้ ชาคอน ตรวจสอบการติดตั้งอาวุธ เธออารมณ์ดีทักทายเขา " ข้างนอกไม่ได้มีเราบินได้เท่านั้น มันใหญ่กว่าเราอีก "
     เจคมุ่งสู่โรงยิมพบกับพ.อ.ไมล์สกำลังยกลูกเหล็กฟิตร่างกายเป็นกิจวัตร
     " คุณเรียกพบผมเหรอผู้พัน " เจค ว่า
     " แรงโน้มถ่วงต่ำทำให้กำลังเราตก ถ้าเราอ่อนแอ แพนดอร่าก็จะเล่นงานเราถึงตายโดยไม่มีคำเตือน ฉันอ่านประวัตินายแล้วพลทหาร เวเนซูเอล่า ป่านรกนั่นโหดใช่ย่อย แต่ไม่มีที่ไหนเหมือนที่นี่ นายใจถึงมากไอ้หนูที่โผล่มาในที่อย่างนี้ "
     " ผมเพียงแต่ค้นพบ นรก อีกขุมหนึ่ง "
     " ฉันเคยอยู่กองพันทหารราบที่หนึ่ง รุ่นก่อนหน้านาย 2-3 ปี จริงๆก็มากกว่า 2-3 ปี รบที่ไนจีเรีย 3 ครั้ง รอยข่วนยังไม่มี แต่พอฉันมาที่นี่วันแรกก็กลายเป็นไอ้หน้าบากซะอย่างงั้น ใช่ หมอทำศัลยกรรมให้ได้ถ้าฉันกลับไปโลก เปลี่ยนโฉมให้ดีเหมือนเดิม แต่รู้มั้ยฉันดันรักมัน มันบอกฉันว่ามีอะไรอยู่ข้างนอกแท่นยกน้ำหนัก
     โครงการอวตารมันก็แค่ตลกฝืด แหล่งรวมนักวิทยาศาสตร์หัวฟูกล้ามแฟบ ถึงอย่างนั้นก็เหอะ มันเป็นโอกาสครั้งสำคัญที่ยิ่งใหญ่ไม่เหมือนใคร (ผู้พันปีนขึ้นไปนั่งในหุ่นยนต์ชุดเกราะติดอาวุธพร้อมรบ - แอมป์สูท เคลียร์ ๆ กดปุ่มเดินเครื่อง-คาดสายรัด)
     นาวิกโยธินห้าวเป้งในร่างอวตารงั้นเรอะ คงได้มันส์ทะลุปอด ขนลุกดีว่ะ ! ลูกนาวิกแท้เคยเป็น สายข่าว ชั้นดีให้กับฉันในปฏิบัติการบนดวงจันทร์ในค่ายกักกัน ฟังนะซัลลี่ฉันอยากให้นายเข้าไปคลุกคลีตีโมงกับไอ้พวกคนป่า พยายาม ซื้อใจ พวกมัน ฉันต้องรู้จุดที่ทำให้มัน ยอม รู้ว่าจะทุบมันยังไงถ้าพวกมันหือ "
     " ผมยังเป็นลูกน้องดร.ออกัสติน .. "
     " แค่ในนาม นายก็เพียงวางมาดเป็นนักวิทยาศาสตร์ร้องก๊าบๆตามไปแต่รายงาน สายตรง ที่ฉัน นายทำได้มั้ยไอ้หนู "
     " ได้ครับ "
     " ใช้ได้นี่หว่า (ขยับมือชกลมผ่านระบบไซโอนิคลิ้งค์) ไอ้หนูถ้าแกอยู่ในคอนโทรลของฉันได้ดี ฉันก็จะให้นายกลับไปมีขาเหมือนเก่าเมื่อนายกลับบ้าน ขา จริงๆของนาย "
     " ข้อเสนอเร้าใจมากครับ "

     ทรูดี้ทำหน้าที่พลขับฮ.นำร่างอวตารคล้ายชาวนาวีของดร.เกรซ นอร์ม และ เจค พร้อมทหารราบหนึ่งนายบินจากเฮลเกตเข้าสู่ถิ่นชาวพื้นเมือง ลัดเลาะสายน้ำตกจากฟากฟ้าลงจอดพื้นในป่าดงดิบ เจคลงจากฮ.ประทับปืนกลมือกระชับในท่าลาดตระเวน ดร.เกรซดั้นด้นค้นหาพืชพันธุ์ใหม่ๆโดยมีนอร์มเป็นผู้ช่วย ทุกสิ่งที่มีหรือไม่มีชีวิตบนแพนดอร่า,ดวงจันทร์บริวารของดาวโพลีฟีมิสล้วนมีสเกลใหญ่โตมหโหฬารเป็น 2-3 เท่าของโลกมนุษย์
     เจคผวาสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายค้างคาว ดร.เกรซบอกมันคือโปรเลมูเรียส หน้าตาเหมือนลิงลม มีพังผืดยึดแขนขากับลำตัว ปีนป่ายต้นไม้ว่องไว ขอให้เจคลดปืนลงอย่าเล็ง ใจเย็นๆ เพราะมันไม่ใช่สัตว์ดุร้าย ส่วนนอร์มช่วยเก็บตัวอย่างรากไม้ขณะเธอใช้เข็มจิ้มสแกนผ่านเครื่องมือเพื่อวิเคราะห์สายพันธุ์ ทุกคนเดินต่อไปเรื่อยๆ
     " คุณรู้มั้ยบางทีคุณอาจเป็นสื่อสัญญาณไฟฟ้าทำให้สิ่งแวดล้อมโต้ตอบได้ไวขนาดนี้ " นอร์มพูดกับดร.เกรซ
     เจครู้สึกทึ่งในความงดงามของลอเรยู,ดอกไม้(พืช-สัตว์)วงก้นหอยสีแสดสูงถึงเอวเขา เมื่อเอามือแตะใบของมันจะหดตัวลงเรี่ยพื้น เขาไล่เคาะทุกใบที่เบ่งบานล้วนหุบตัวจนพลัดหลงไปเจอแรดหัวขวานตัวใหญ่กว่าช้าง 2 เท่าแต่มี 6 ขา กำลังเล็มหญ้า,กัดกินผลไม้ในทุ่งป่าฝน มันฉุนเฉียวคำรามใส่ผู้บุกรุก เจคเล็งปืนใส่ เตรียมลั่นไก
     " อย่ายิง คุณจะทำให้มันโกรธ เจค เกราะมันหนาปึ้กยิงไม่เข้าหรอกเชื่อฉัน อย่าวิ่ง (มันเริ่มหงุดหงิดสบัดหัวขวานโค่นต้นไม้รอบข้างพังราบ) ก็แค่อยู่กับที่ " ดร.เกรซบอก
     พญาแรดใช้ขาตะกุยพื้นก่อนวิ่งจะมาชน เจคแหกปากตรงปรี่เข้าไปล้อเล่นกับมัน จู่ๆมันหยุดกึก
     " เจ๋งจริงอ๊ะเปล่า เข้ามาเลย ฉันท้าแกน่ะแหละนังอ้วนเอ๊ย (เจคหารู้ไม่ว่าด้านหลังมีเสือดำเจ้าป่าแยกเขี้ยวยิงฟันอยู่) ช่ายแกมันอ่อนหัด "
     เสือดำกระโจนข้ามหัวเขามาดักอยู่หน้าฝูงแรดในทำนองอย่ามาแย่งเหยื่ออันโอชะ
     " แล้วเจ้าตัวนี้ล่ะ จะให้วิ่งหรือนิ่ง เอาไงดี " เจคหน้าตาตื่น
     " วิ่ง ! วิ่งสุดพลัง ไปเลยยย !! " ดร.ออกัสตินว่าพลางวิ่งหนีสุดชีวิต

     เจคไถลตัวเข้าไปซ่อนในโพรงดินใต้ต้นไม้ เสือดำใช้เท้าตะปบไม่ถึงมันเดือดดาลยิ่งขึ้นจึงพุ่งชนรากไม้พังกระจุย เจคโผล่ออกมาโดนมันกัดเป้ติดหลังสบัดตัวเขาส่ายไปมาในอากาศ เจคปลดเข็มขัดร่วงสู่พื้นวิ่งไปสุดขอบเหว กระโดดลงน้ำตกว่ายไปขึ้นอีกฝั่งทันเห็นเสือดำคว้าวืด และ แสดงอารมณ์ฉุนเฉียวเมื่อไล่ล่าเหยื่อไม่สำเร็จ
     เจคดึงมีดสั้นตัดท่อนไม้ยาวตรงเหลาปลายให้แหลมทำเป็นหอกเดินดุ่มๆเข้าไปในป่าลึก นาวีสาวเห็นผู้บุกรุกแปลกปลอมเข้ามาถึงถิ่น เธอโก่งคันศรหมายสังหารศัตรูพลันเกษรดอกไม้ขาวบริสุทธิ์ล่องลอยลงมาคล้ายแมงกะพรุนเกาะอยู่ปลายลูกธนูแล้วปลิวขึ้น เธอจึงเปลี่ยนใจ
     ทรูดี้ขับฮ.วนเวียนขณะดร.ออกัสตินส่องกล้องหาเจค พลบค่ำแล้วภารกิจค้นหาลูกทีมต้องยุติลง ฮ.บินกลับฐาน

     เจคจิ้มปลายหอกพันขี้ไต้จุดไฟทำคบเพลิง แสงสว่างสะท้อนจุดดวงตาฝูงหมาป่าที่ย่างกรายมาล้อมวง มันไล่งับพันตูเขาประชิดตัว คบเพลิงกวัดแกว่งฟาดมันหลายตุ้บจนหลุดมือ เสียจังหวะล้มลุกคลุกคลานต้องชักมีดสั้นออกมาสู้ พวกหมาหมู่กระโจนคร่อมร่างดีที่เจคจับคอหอยมันไว้ทันก่อนโดนขย้ำ นาวีสาวยิงธนูใส่จ่าฝูงช่วยชีวิตเจคเอาไว้ เธอต่อสู้อย่างคล่องแคล่ว แยกเขี้ยวขู่ไล่หมาป่าล่าถอยไปเอง เธอเอาคบไฟโยนลงน้ำ เจครีบคว้าอาวุธคู่มือขึ้นมาจากแอ่ง เดินตามนาวีสาวผ่านกลุ่มดอกไม้เรืองแสงสีฟ้า
     " แต่ก็ต้องขอบใจ (เนย์ทีรี่ตรงไปจ้วงมีดปาดคอหอยเจ้าหมาป่าที่โดนเธอยิงธนูใส่จะได้ไม่ตายอย่างทรมาน) เจ้าฝีมือไม่ใช่ย่อยนะ ข้าคงแย่ถ้าไม่ได้เจ้ามาช่วยเอาไว้ มันเป็น .. เฮ้ รอเดี๋ยวก่อนสิ เจ้าจะไปไหน รอก่อนสิ ข้าอยากขอบใจเจ้าที่ช่วยฆ่าพวกมัน บ้าเอ๊ย "
     " ไม่ต้องขอบคุณ นี่ไม่ใช่เรื่องที่ควรขอบคุณ นี่เป็นเรื่องเศร้า มันเศร้ามาก "
     " เอาล่ะ ข้าขอโทษ อะไรที่ข้าทำไปข้าขอโทษ "
     " นี่เป็นความผิดเจ้า พวกมันไม่น่าต้องตาย "
     " พวกมันรุมขย้ำข้าแล้วข้ากลายเป็นคนผิดเหรอ "
     " เจ้าผิด เจ้าทำผิด ! "
     " ข้ารู้ "
     " เจ้าเหมือนเด็กทารกส่งเสียงดัง ไม่รู้ว่าควรทำอะไร "
     " ก็ได้ ถ้างั้นก็ได้ ถ้าเจ้าชอบเพื่อนรักในป่าใหญ่ล่ะก็ทำไมไม่ปล่อยให้มันฆ่าข้าล่ะ คิดยังไงถึงช่วยข้า "
     " เจ้ามีจิตใจกล้าหาญ เข้มแข็ง ไม่หวั่นกลัวอันตราย แต่โง่เขลาเบาปัญญาเหมือนเด็ก "
     " ถ้าหากข้าเหมือนเด็ก งั้นบางทีเจ้าช่วยสอนข้าทีซิ " เจควิ่งไล่ตามเนย์ทีรี่ซึ่งชำนาญเส้นทางเดินป่ามากกว่า
     " คนจากฟ้า สมองไม่อาจรับรู้ ตาไม่อาจมองเห็น " เนทีรี่เอือมระอาคนนอกคอก
     " งั้นก็สอนให้ข้าเห็นสิ "
     " ไม่มีใครสอนเจ้าให้มองเห็นได้ "
     " รอก่อน สอนหน่อยไม่ได้เหรอ แล้วเจ้าฝึกพูดภาษาของข้ามาจากไหน โรงเรียนดร.ออกัสตินเหรอ " เจคเสียการทรงตัวขณะเดินบนขอนไม้คดงอพาดผ่านธารน้ำ โชคดีที่เนย์ทีรี่ดึงมือเขาไว้ทัน
     " โอ้ เจ้านี่ช่างเหมือนทารก "
     " ข้าต้องให้เจ้าช่วย "
     " เจ้าไม่ควรอยู่ที่นี่ "
     " ตกลงงั้นพาข้าไปด้วย " เนย์ที่รี่เมินหน้าหนี พลันเกสรดอกไม้รูปร่างคล้ายแมงกะพรุนเรืองแสงต่างร่อนลงมาจับตามเนื้อตัวของเจค เขาเอามือตบออกแต่เนย์ทีรี่ห้ามไว้
     " ไม่ กลับไปซะ "
     " นี่มันคืออะไร "
     " เมล็ดพันธุ์ไม้ศักดิ์สิทธิ์ จิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ อา .. " เนย์ทีรี่สังเกตเห็นร่างเจคสว่างวาบดุจเทพเจ้า
     " เมื่อกี้มันคืออะไร " เจคขยับแขนดูกลุ่มเกสรดอกไม้ซึ่งไต่ตอมตัวเขาก่อนจะพากันลอยละล่องหายวับไป
     " มา .. " เนย์ทีรี่คว้าแขนเจค
     แต่ช้าไปแล้วเจคโดนห่วงเชือกซัดพันข้อเท้าร่างล้มคะมำ หัวหน้านักรบเผ่าโอมาติคายาขี่ดรายฮอส,ม้า 6 ขาประชิดผู้บุกรุก ลูกสมุนกรูกันถือธนูหอกดาบตีวงล้อมเตรียมทิ่มแทงศัตรู
     " ถอยออกไปให้หมด อย่าทำร้ายเค้า เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าซูเตย์ เจ้ามีปัญหาอะไร " เนย์ทีรี่ตวาด
     " ข้ากำลังจะฆ่าเจ้าปีศาจ มันไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่ " ซูเตย์แยกเขี้ยว
     " ต้องเอาตัวมันไปให้ซาฮิคตัดสิน ข้าเห็นบางอย่างในตัวมัน " เนย์ทีรี่บอก
     " งั้นเอาตัวมันไป " ซูเตย์สั่งพลพรรคต้อนเจคถลำลึกสู่โฮมทรี

     เจคถูกควบคุมตัวฝ่าดงป่าทึบไปโคนต้นไม้ขนาดมหึมา กิ่งใบดุจรวงผึ้ง มีเยื่อไม้สานทอพาดคล้ายเปล เป็นที่อาศัยหลับนอนของชาวนาวี ประมุขเผ่ายืนจังก้าอยู่ท่ามกลางแสงสว่างจากกองไฟรายล้อมด้วยลูกบ้าน
     " ท่านพ่อ ข้ามาเพื่อพบท่าน " เนย์ทีรี่รายงานตัว
     " เจ้าพบชาวต่างดาวผู้นี้เหตุใดจึงไม่ฆ่ามัน " ท่านประมุขจ้องมองเจคเขม็ง
     " ทีแรกข้าคิดจะฆ่ามันแต่เทพเอวาห้ามข้าไว้ " เนย์ทีรี่แจง
     " ข้าบอกแล้วอย่าพาคนจากฟ้ามาที่นี่ พวกมันเคยรุกรานดินแดนของเรา " ท่านประมุขยืนกราน
     " เค้าพูดว่าไง " เจคถามเนย์ทีรี่ เธอบอก " พ่อกำลังชั่งใจว่าจะฆ่าเจ้าอย่างไร "
     " พ่อเหรอ? งั้นต้องรีบฝากตัวแล้ว " เจคขยับมือจะเชคแฮนด์ แต่นักรบเผ่านาวีเข้าใจผิดคิดว่าจะทำร้ายท่านประมุขจึงถืออาวุธเข้ามากางกั้น
     " ทุกคนหยุดก่อน ข้าจะตัดสินเอง ปล่อยคนต่างดาวซะ ข้าจะอ่านจิตใจมัน และ จะเป็นผู้ตัดสินเอง " ภรรยาท่านประมุขยุติสถานการณ์ตึงเครียด
     " นี่คือแม่ของข้า นางเป็นซาฮิค,คนเดียวที่รู้ความประสงค์ของเอวา " เนย์ทีรี่กระซิบ
     " ใครคือเอวา ? " เจคฉงน
     " เจ้าชื่อเรียงเสียงไร " นางเดินวนรอบตัวเจค จับหางแกว่ง พินิจพิเคราะห์องคาพยพ
     " เจค ซัลลี่ "
     " ทำไมเจ้าถึงมาหาเรา "
     " ข้ามาเรียนรู้ " เจคเว้าซื่อๆ
     " เราเคยพยายามสอนคนจากฟ้ามาแล้ว แต่น้ำเติมเต็มถ้วยมีแต่จะล้นปรี่ "
     " ถ้วยของข้าว่างเปล่า เชื่อสิ ถามดร.ออกัสตินก็ได้ เค้าเป็นนักวิทยาศาสตร์ "
     " เจ้าเป็นอะไร "
     " นาวิกโยธิน ข้าเอ่อเป็นนักรบสังกัด .. "
     " นั่นไงมันเป็นทหาร  มันต้องมุ่งร้ายต่อเราแน่นอน " ซูเตย์โพล่งคำ เงื้อดาบหมายสังหาร
     " อย่าเพิ่ง " ประมุขเผ่าห้ามทัพ 
     " ไม่บ่อยนักที่จะมีนักรบมาถึงที่นี่ " มารดาหันไปทางเนย์ทีรี่ " แต่ข้ามีเงื่อนไข เจ้าจะต้องสอนวิถีเรา แก่เขา วิธีการพูด และ สิ่งที่เราทำ "
     " ทำไมต้องเป็นข้า " เนย์ทีรี่ค้อนขวับ
     " เจ้าห้ามปฏิเสธ มัน ถูกเลือก แล้ว ลูกข้าจะสอนวิถีเราแก่เจ้า จงตั้งใจเรียน เจค ซัลลี่ เราจะได้เห็นกันว่าความบ้าของเจ้ารักษาได้หรือไม่ " ซาฮิคสรุป 
     ชนเผ่านาวีตั้งวงสันทนาการรอบกองไฟ เจคพยายามตีสนิท เขาปีนต้นไม้ตามเนย์ทีรี่ขึ้นไปนอนเปลแขวนระโยงกับกิ่งไม้ เปลือกตาปิดลง เขาหลับลึกคล้ายฝันไปว่าได้จุติในภพใหม่ ..

        next chapter coming soon >>