![]() 1 ![]() ![]() " เอ๊ดมันด์ ออกมาห่างๆลูก " นางเพเวนซี่ผลักลูกชายคนรองจากหน้าต่างแล้วปิดม่าน " เอ๊ดมันด์ ลูกคิดว่าลูกทำอะไรน่ะ ปีเต้อร์ไปที่หลุมหลบภัยเดี๋ยวนี้ " " เร็วสิ เราลงไปแล้ว " ปีเตอร์กระชากแขนเอ๊ดมันด์,น้องชาย " แม่ขา " ลูกสาวคนสุดท้องร้องไห้จ้าบนเตียงนอน " ลูซี่ เร็วเข้า " ซูซาน,ดึงมือน้องสาว " มาเร็วๆ วิ่ง เร็วๆ " ทุกคนวิ่งออกจากบ้านตรงไปยังสนามหญ้าข้างนอก " แม่ " ลูซี่ตื่นตระหนก " เดี๋ยว พ่อล่ะ " เอ๊ดมันด์ชะงักกลางทาง " ผมจะไปตามน้อง " ปีเต้อร์วิ่งตามเอ๊ดมันด์เข้าไปในบ้านอีกคน " ปีเต้อร์ กลับมาก่อน " แม่ตะโกน ไซเรนประสานเสียงดังขึ้นยาวนานก่อนเครื่องบินทิ้งระเบิด " เอ๊ด มานี่..! หมอบลง " ปีเต้อร์ผลักน้องชายคว่ำลงพื้นขณะระเบิดตูมนอกหน้าต่างบ้าน " เจ้าโง่วิ่งสิ ออกไปเร็ว " เอ็ดมันด์คว้ากรอบรูปถ่ายบิดาติดมือ " เร็วเข้าสิ เร็วๆ " แม่เปิดฝาทางลงบังเกอร์ใต้ดิน " นายไม่เคยคิดถึงคนอื่นเลยนอกจากตัวเอง " เอ๊ดมันด์บ่น หลังจากกระโจนหมอบกับพื้น " นายจะทำให้เราตายกันหมด " ปีเต้อร์เถียง " พอเถอะน่า .. ไม่เป็นไรลูก " นางจ้องมองเอ๊ดมันด์ครวญเจ็บแผลที่โคนขา กระจกกรอบรูปพ่อแตกผ่ากลาง " นายไม่เคยทำตามคำสั่งเลย " ปีเต้อร์ว่าแล้วปิดประตูโครม สถานีรถไฟลอนดอน ผู้คนแน่นขนัดเตรียมอพยพลี้ภัยสงครามทางอากาศ " ลูกต้องติดป้ายชื่อเอาไว้นะจ๊ะ อบอุ่นดีแล้วนะ? ดีจ้ะ " แม่ " ถ้าพ่ออยู่ พ่อไม่ส่งเราไปที่อื่นหรอก " เอ๊ดมันด์ " ถ้าพ่ออยู่ก็แสดงว่าสงครามสงบ เราก็ไม่ต้องไปไหน " ปีเต้อร์ " ลูกต้องเชื่อฟังพี่ปีเต้อร์นะ เอ๊ดมันด์ " นางโผกอดปีเตอร์,ลูกชายคนโตขณะเอ๊ดมันด์หน้ามุ่ย " สัญญากับแม่ว่าจะดูแลน้องๆ " " ได้ครับแม่ " " เด็กดี " หันไปทางลูกสาวคนโต ตบหลังเบาๆ " ซูซาน เป็นเด็กดีนะ เอาล่ะไปกันได้แล้ว " " ขึ้นรถครับ ทุกท่านขึ้นรถไฟได้แล้ว " นายสถานีรถไฟบอก " ปล่อยฉันสิ ฉันขึ้นรถไฟเองเป็นน่ะ ปล่อนฉันนะ " เอ๊ดมันด์ขุ่นเคืองใจพี่ชายที่มักเห็นเขาเป็นเด็กจอมยุ่งและอ่อนแอ ปีเต้อร์ชายตามองเห็นทหารหนุ่มเดินตบแถวตรงชานชาลา " ตั๋วโดยสารด้วยค่ะ ขอตั๋วด้วยค่ะ ขึ้นรถได้ " " ขอบคุณ " ซูซาน " มาเถอะ ลูซี่ เราพี่น้องต้องอยู่ด้วยกัน แล้วทุกอย่างจะดีเองนะ " ปีเต้อร์ดึงแขนน้องสาวตอนชะเง้อคอมองหาแม่ " ลาก่อนลูก " มารดาโบกมือให้ รถไฟค่อยๆเคลื่อนขบวน " ลาก่อน เราจะคิดถึงแม่ หนูรักแม่ แล้วเจอกันค่ะ " " เขียนถึงเราด้วยนะ " ปีเต้อร์ ![]() " ศจ.รู้นี่ว่าเราจะมา เราแขวนป้ายชื่อผิดรึเปล่า " เอ๊ดมันด์งง สักพักมีรถม้าวิ่งเหยาะแหยะมาใกล้ หญิงชราลงแส้ม้าเทียมรถลาก(เกวียน) ตะเบ็งเสียง " เอ้า เร็วเข้า เอาล่ะ หยุด .. หยุด " " คุณนายแม็คเครดี้ " ปีเต้อร์ " เกรงว่าจะใช่ มีกันแค่นี้เหรอ เอาอะไรมาอีกรึเปล่า " " เปล่าครับ " ปีเต้อร์หลุบตาลงต่ำ " เรามากันแค่นี้ " ลูซี่พยักหน้าหงึกๆ " มาน้อยก็ดี ไปเร็ว ดีมาก ไปเร็วๆ เร็วหน่อยสิ " คุณนายแม็คเครดี้รับเด็กๆนั่งบนแคร่ก่อนเฆี่ยนม้าลากไปสู่จุดหมาย ปราสาทของศาสตราจารย์ชราภาพที่พักพิงของเด็กๆอยู่ในชนบทห่างจากสถานีรถไฟร้างราว 10 ไมล์ " ศจ.เคิร์กไม่คุ้นเคยกับการมีเด็กๆอยู่ในบ้าน บ้านนี้มีกฎระเบียบที่เธอต้องปฏิบัติตาม ห้ามตะโกนเสียงดัง ห้ามวิ่งโครมคราม ห้ามใช้ลิฟท์ส่งอาหารพร่ำเพรื่อ ห้ามจับปฏิมากรรมทางประวัติศาสตร์นะ " หญิงชราตวาด ซูซานรีบหดมือ " และที่สำคัญที่สุด ห้ามใครรบกวนท่านศาสตราจารย์ " เครื่องบินรบเยอรมันจู่โจมอังกฤษระลอกใหญ่เมื่อคืนนี้ กระหน่ำบุกเป็นเวลาหลายชั่วโมง .. ข่าววิทยุรายงานสถานการณ์ " ผ้าปูที่นอนคันจัง " ลูซี่เกาแขน " สงครามสงบแน่ ลูซี่ ไม่นานเราจะได้กลับบ้าน " ซูซานเปรย " ใช่ ถ้ายังมีบ้านอยู่นะ " เอ๊ดมันด์ป่วน " เธอต้องเข้านอนแล้วไม่ใช่เหรอ " ซูซานแหวใส่ " ครับคุณแม่ " เอ๊ดมันด์จ๋อย " เอ๊ด น้องเห็นข้างนอกแล้วนี่ ที่นี่กว้างจะตายเราจะทำอะไรก็ได้ พรุ่งนี้ต้องสนุกแน่ๆ จริงๆนะ " ปีเตอร์บอก วันต่อมาฝนตกจั่กๆ " แก๊สโตรวาสคูลาร์ ตอบสิ ปีเต้อร์ แก๊สโตรวาสคูลาร์ " ซูซานถาม " ภาษาละตินเหรอ " " ใช่ " " เกมทายภาษาละตินน่าเบื่อที่สุดในโลก " เอ๊ดมันด์ " เล่นซ่อนหากันมั้ยล่ะ " ลูซี่เสนอ " ตอนนี้เราก็สนุกกันจะตายชัก " ปีเตอร์รู้สึกเนือยๆ " เถอะนะพี่ปีเตอร์ เล่นนะ นะๆ " ลูซี่คะยั้นคะยอ " 1 .. 2 .. 3 .. 4 .. " ปีเตอร์ลุกขึ้นยืนใช้มือก่ายหน้าผากหันหน้าพิงผนังหลับตาเริ่มนับ " .. 24 .. 25 .. 26 .. " ซูซานแอบนอนในหีบใบใหญ่ เอ๊ดมันด์กับลูซี่วิ่งขึ้นไปชั้นบน " ฉันจองตรงนี้ก่อนนะ " เอ๊ดมันด์แย่งอยู่หลังม่าน ![]() ![]() ลูซี่ได้ยินเสียงสวบสาบคล้ายกับใครเดินอยู่ไม่ห่าง พอหันหน้าไปเจอกันต่างก็ตกใจ หนูน้อยหยิบห่อกระดาษสีน้ำตาลส่งคืนเจ้าของ " เมื่อกี้คุณแอบหนูเหรอคะ " สัตว์ประหลาดค่อยๆเผยตัวออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ เท้าเขาเป็นกีบคล้ายแพะ ช่วงบนเป็นมนุษย์มีหูแหลม เขางอกตรงศีรษะ " เปล่าๆ คือข้า (ย่องเก็บของบางสิ่งที่ตกอยู่พื้นหิมะ) ข้าแค่ .. ไม่อยากให้เจ้าตกใจ " " ถ้าหนูถามคุณจะว่าอะไรมั้ยคะ คุณเป็น ตัว อะไร? " " คือข้าเป็น ฟอน เจ้าล่ะ? เป็นคนแคระที่ไม่มีเครารึ " " หนูไม่ใช่คนแคระนะ หนูเป็นเด็กผู้หญิง หนูเนี่ยสูงที่สุดในห้องแล้ว " " เจ้าจะบอกว่าเจ้าเป็นธิดาแห่งอีฟ? " " แม่หนูชื่อ เฮเลน " " ใช่ แต่จริงๆแล้วเจ้าเป็นมนุษย์ " " ใช่หนูเป็นมนุษย์ " " เจ้ามาทำอะไรที่นี่ " " หนูเข้ามาซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าที่ห้องว่าง " " ห้องว่าง อยู่ใน นาร์เนีย เหรอ? " " นาร์เนียคืออะไรคะ " " ก็ที่ๆเจ้าอยู่นี่ไงล่ะ ทุกอย่างตั้งแต่เสาไฟถึงปราสาทแห่ง แคร์ พาราเวล ฝั่งทะเลตะวันออก ไม้และหินทุกก้อนที่เจ้าเห็น เกล็ดน้ำแข็งทุกเกล็ดคือ นาร์เนีย " " ตู้เสื้อผ้าใบนี้มโหฬารจริงๆ " " ตู้เสื้อผ้าเหรอขอโทษนะ ข้าขอแนะนำตัวเองข้าชื่อ ทัมนัส " " ยินดีที่รู้จักคุณค่ะ คุณทัมนัส หนูชื่อ ลูซี่ เพเวนซี่ .. เขย่ามือกันสิ " " เขย่าทำไม? " " หนูก็ไม่รู้หรอก มนุษย์จะเขย่ามือเวลาเจอกันค่ะ " " ถ้างั้น ลูซี่ เพเวนซี่ ผู้มาจากนครตู้เสื้อผ้าที่ส่องสว่างในดินแดนแห่งห้องว่างสุดมหัศจรรย์ เอางี้ดีมั้ย เจ้าไปกินน้ำชากับข้ามั้ยล่ะ " ฟอนกางร่มออก " ขอบคุณมากที่ชวน แต่หนู หนูน่าจะกลับไปซะที " " บ้านข้าอยู่ตรงนี้เอง มีเตาผิงไฟลุกโชติช่วง มีขนมปังปิ้ง น้ำชากับขนมเค้ก แล้วบางทีเราอาจจะกินปลาซาร์ดีนด้วยนะ " " ไม่รู้ซีคะ " " ไปเถอะ ใช่ว่าข้าจะเจอเพื่อนใหม่ทุกวันนะ " " งั้นหนูไปสักเดี๋ยวคงไม่เป็นไรมั้ง ถ้าคุณมีปลาซาร์ดีนนะ " " มีให้กินเพียบเลยละ .. ไปอีกไม่ไกลเราก็จะได้นั่งที่อุ่นๆแล้ว เจ้าไม่เป็นไรนะ .. ถึงแล้วล่ะ เข้ามาสิ เชิญก่อนเลย " " ให้หนูช่วยถือมั้ยคะ " " ขอบคุณมาก .. นั่นรูปบิดาข้า " " เขาดูดีจังเลย หน้าตาเหมือนคุณมากค่ะ " " เปล่า ข้าไม่เห็นเหมือนเขาเท่าไหร่หรอก " ฟอนทำหน้าละห้อย " พ่อหนูไปรบในสงคราม " " พ่อข้าก็ไปรบในสงครามเหมือนกัน แต่มันนานมากแล้วล่ะก่อนฤดูหนาวเย็นแสนน่าเบื่อ " " ฤดูหนาวก็ไม่แย่นะ เราจะได้เล่นสเก็ตน้ำแข็ง ขว้างหิมะ(ลู่ซี่มองชั้นหนังสือมีชื่อเล่ม ฤามนุษย์เป็นเพียงเรื่องเล่าขาน )แล้วก็คริสต์มาส " " ไม่มีหรอก ที่นี่ไม่มีคริสต์มาสมานานเป็นร้อยปีแล้ว " " อดได้ของขวัญมาตั้ง 100 ปีแล้วเหรอ " ![]() " อ๋อ ก็ดีสิคะ " " เอาล่ะ เจ้าคุ้นกับเพลงกล่อมเด็กนาร์เนียมั้ย " " ไม่ค่ะ โทษที " " งั้นดีเลยเพราะเพลงนี้ไม่เหมือนเพลงกล่อมเด็กที่ไหนเลย " ทัมนัสเป่าขลุ่ย เปลวไฟในเตาผิงเปลี่ยนไปเป็นรูปอัศวินนักรบควบม้าไล่ล่ากวาง แล้วกลายเป็นชาวนาร์เนียเต้นรำรอบกองไฟ ลูซี่ค่อยๆเคลิ้มหลับ เปลวไฟแปรเป็นใบหน้าสิงโตคำรามเทียนในห้องดับมืดสนิท ลูซี่ผวาตื่น " ต้องกลับซะที " ลูซี่หายงัวเงีย " เจ้ากลับไม่ได้แล้ว ข้าเป็นฟอนที่เลวมาก " " ไม่จริงหรอก คุณเป็นฟอนที่ดีที่สุดเลย " " งั้นข้าว่าเจ้าคงเจอแต่ฟอนที่นิสัยแย่มากๆ " ทัมนัสน้ำตาซึม " คุณไม่ได้ทำอะไรแย่อย่างนั้น " ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ " มันไม่ใช่เรื่องที่ข้าเคยทำหรอก ลูซี่ เพเวนซี่ มันคือสิ่งที่ข้ากำลังทำอยู่ " " คุณทำอะไรเหรอ " ถอยห่างจากมิตรใหม่ " ข้าลักพาตัวเจ้า ตามคำสั่ง แม่มดขาว นางสาปให้นาร์เนียเป็นฤดูหนาวตลอดกาล นางสั่งไว้หากเราเจอมนุษย์หลงอยู่ในป่าให้จับตัวไปส่งนาง " " คุณคงจะไม่ส่งหนูไปใช่มั้ย หนูนึกว่าคุณเป็นเพื่อนหนู " ทัมนัสดึงมือลูซี่วิ่งออกจากระท่อม " นางรู้แล้วว่าเจ้าอยู่ที่นี่ นางมีสายลับอยู่เต็มป่า แม้แต่ต้นไม้ก็เป็นพวกของนาง จากนี้เจ้าไปเองได้แล้วใช่มั้ย " " ไปได้ค่ะ คุณไม่เดือดร้อนนะ? " " ข้าขอโทษ ข้าขอโทษจริงๆ " ใช้ผ้าเช็ดหน้าปาดน้ำตาอีกหนก่อนยื่นส่งคืนลูซี่ " เก็บไว้เถอะ คุณจำเป็นต้องใช้มันมากกว่าหนู " " ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูซี่ เพเวนซี่ ข้าก็ดีใจที่ได้พบเจ้า เจ้าทำให้ข้ารู้สึกอบอุ่นในรอบร้อยปี รีบไปเถอะ ไปสิ " " 99 .. 100 เอารึยัง จะโป้งล่ะนะ ! " ปีเต้อร์ " ไม่เป็นไร หนูกลับมาแล้ว หนูไม่เป็นไร " ลูซี่โผล่พรวด " เงียบซี่ ปีเต้อร์ ตรงมาแล้ว " เอ๊ดมันด์แหวกผ้าม่านบอก ส่ายหัวอารมณ์เสีย " น้องคงลืมมั้งว่าซ่อนหาต้องเล่นยังไง " ปีเต้อร์ " หนูหายไปพี่ไม่ห่วงเหรอ " " เธอก็ต้องหายไปสิ เขาจะได้ตามหาเธอไง " เอ๊ดมันด์ " อย่างนี้ฉันก็ชนะสิ " ซูซานแจม " ฉันว่าลูซี่ไม่อยากเล่นแล้วล่ะ " ปีเต้อร์ " หนูหายไปตั้งหลายชั่วโมง " ซูซานแหวกเสื้อขนสัตว์ที่แขวนในตู้พิศวงไปเจอผนังไม้ เอ๊ดมันด์ไล่เคาะรอบๆ " ในนั้นมีแต่ฝาตู้ไม่มีป่า " " เล่นทีละเกมเถอะเราไม่ได้จินตนาการอย่างน้องนะ " ปีเตอร์ " หนูไม่ได้จินตนาการไปเอง " " เลิกพูดเถอะลูซี่ " " หนูไม่ได้โกหกนะ ! " ลูซี่ร้องลั่น ใบหน้าเหยเกจะร่ำไห้ " ฉันเชื่อเธอเอ้า " เอ๊ดมันด์ " พี่เชื่อเหรอ " " เชื่อสิ ฉันยังเจอสนามฟุตบอลในตู้ที่ห้องน้ำเลย "เอ๊ดมันด์ประชด " โธ่ นายเลิกแกล้งน้องซะทีได้มั้ย นายต้องให้เป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตถึงจะพอใจใช่มั้ย " ปีเต้อร์ดุ " ก็แค่แซวเล่น ! " เอ๊ดมันด์ " เมื่อไหร่นายจะโตซะที " ปีเต้อร์ย้อน " เงียบเถอะ ด่าซะยังกับพ่อ นายไม่ใช่พ่อฉันนะ " ว่าแล้วเอ๊ดมันด์เผ่นหนี " ปกครองน้องได้ดีจริงนะ " ซูซานรีบออกไป " แต่ .. มันอยู่ในนั้นจริงๆนะ " ลูซี่ยืนกราน " จริงอย่างซูซานว่าไว้ลูซี่ เลิกพูดเถอะ " ![]() next chapter >> |