แฮร์รี่เดินเขย่งปลายเท้ากลับไปยังห้องนอน .. ได้ยินเสียงข้างล่างตามมารกหู " .. คุณ และ คุณนายเมสันยินดีต้อนรับสู่บ้านอันต้อยต่ำของเรา .. " ปิดประตู หันหลังกลับกะว่าจะล้มตัวนอนแผ่ แต่ปัญหาก็คือมีใคร กระโดดโลดเต้นอยู่บนเตียงนอนนั้นแล้ว
      สัตว์ประหลาดตัวเล็กๆบนเตียง มีใบหูใหญ่คล้ายหูค้างคาว ตาสีเขียวโปนขนาดเท่าลูกเทนนิส เจ้าตัวเดียวกับที่จับตาดูเขาจากรั้วต้นไม้ในสวนเมื่อเช้านี้ กล่าวทักทาย " แฮร์รี่ พอตเตอร์ ช่างเป็นเกียรติอย่างสูงครับ " น้อมศีรษะคารวะ ปลายจมูกยาวๆเกือบแตะพรม
      " คุณคือใคร? " แฮร์รี่สะดุดตากับชุดปลอกหมอนเก่าๆ เจาะช่องสอดแขนขาออกมาได้
      " ด๊อบบี้ ครับ เอลฟ์ ประจำบ้าน "
      " ผมไม่อยากจะเสียมารยาท แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่ผมควรจะมีเอลฟ์ในห้องนอน " 
      " ใช่ครับ ด๊อบบี้เข้าใจดี เพียงแต่ด๊อบบี้มีอะไรจะบอกคุณ มันพูดยากนะครับ ด๊อบบี้ไม่รู้จะเริ่มยังไง "
      " นั่งลงเถอะ "
      " นั่งลง นั่งลง " ด๊อบบี้ทำท่าโศกาอาดูร น้ำตาไหลพราก
      " ด๊อบบี้ ขอโทษที ผมไม่ตั้งใจดูถูกคุณ " แฮร์รี่พยายามอธิบาย ขณะที่ด๊อบบี้เริ่มปล่อยโฮลั่น 
      " ดูถูกด๊อบบี้เหรอ ด๊อบบี้ได้ยินว่าคุณยิ่งใหญ่ครับ แต่ไม่เคยมีพ่อมดคนไหนบอกให้ด๊อบบี้นั่งอย่างเท่าเทียมกัน "
      " คุณคงไม่เคยเจอพ่อมดที่ดีๆมากสินะ "
      " ไม่เคยเลย พูดแบบนั้นมันไม่ดีเลยนะ ด๊อบบี้เคย .. " ว่าแล้วใช้หัวโขกลิ้นชักโต๊ะเต็มแรง ถี่ยิบ
      " หยุดนะ ! ด๊อบบี้ หยุดเถอะ "

      ลุงเวอร์นอนกำลังรินไวน์ก็ถึงกับชะงัก " อย่าตกใจเสียงแมวน่ะครับ " 
      " ด๊อบบี้เลว ๆ " มันส่ายหน้า
      " จุ๊ๆ เงียบทีเถอะ เป็นอะไรบ้างมั้ย " แฮร์รี่กระอักกระอ่วนใจ
      " ด๊อบบี้ต้องลงโทษตัวเองครับ ด๊อบบี้เกือบพูดไม่ดีถึงครอบครัวตัวเอง " ปีนขึ้นไปนั่งบนตั่ง
     " ครอบครัวคุณ "
      " ครอบครัวพ่อมดที่ด๊อบบี้รับใช้ครับ ด๊อบบี้ต้องรับใช้ครอบครัวเดียวไปตลอดกาล ถ้าพวกเขารู้ว่าด๊อบบี้มาที่นี่ .. แต่ด๊อบบี้ต้องมา ด๊อบบี้ต้องปกป้อง แฮร์รี่ พอตเตอร์ มาเตือนเขา ปีนี้ แฮร์รี่ พอตเตอร์ จะไม่กลับไปที่โรงเรียนพ่อมดแม่มด และเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ มีการวางแผนที่จะทำให้เกิดสิ่งเลวร้ายมาก "
      " สิ่งเลวร้ายอะไร ใครวางแผนกันนะ " แฮร์รี่ฉงน

      " บอกไม่ได้ " ด๊อบบี้ตีหน้าเครียด กัดฟันกรอด มือทั้วสองข้างกุมศีรษะ 
      " เอาล่ะ เข้าใจแล้วว่าบอกไม่ได้(พลันด๊อบบี้ปีนขึ้นไปบนโต๊ะจับโคมไฟเคาะกบาลซ้ำอีก) ด๊อบบี้วางโคมไฟลงซะ "
      " แล้วพอพวกเขาเล่นมาถึงหลุม 9 .. " มีเสียงกุกกักดังมาจากข้างบน ลุงเวอร์นอนโม้ต่อไม่ออก 
      " เอาโคมไฟมา "
      " ปล่อยนะ (ได้ยินเสียงคาะประตูห้อง) ด๊อบบี้หยุดนะ " แฮร์รี่คว้าคอเสื้อจับตัวด๊อบบี้ไปซุกในตู้ " เข้าไปอยู่เงียบๆนะ " เขาสำทับก่อนปิดตู้ ลุงเวอร์นอนเปิดประตูผัวะ
      " แกทำอะไรบ้าๆอยู่บนนี้ " ตะโกน
      " ผมกำลังจะ .. " ใช้มือยันประตูตู้ให้ปิดสนิท
      " แกทำให้มุขตลกเรื่องนักกอล์ฟญี่ปุ่นฉันพังหมด "
     " ขอโทษฮะ .. " ฝาแง้ม ปิดอีกที
      " ขืนแกทำเสียงดังอีก แกจะไม่ได้ผุดได้เกิดเลย ซ่อมประตูด้วย "
      " ครับผม " ใช้มือดันค้างไว้ พอลุงเวอร์นอนไปแล้วเปิดประตูตู้เสื้อผ้าให้ด๊อบบี้ออกมา

      " เห็นมั้ยว่าผมต้องกลับไป นี่ไม่ใช่โลกของผม ผมอยู่ในโลกคุณ ฮอกวอตส์ เป็นที่เดียวที่ผมมีเพื่อน " แฮร์รี่ครวญ
      " เพื่อนที่ไม่เคยเขียนจดหมายถึง แฮร์รี่ พอตเตอร์ เหรอ? " ด๊อบบี้ทำเสียงเจ้าเล่ห์
      " ผมคิดว่าเขาคงจะ .. เดี๋ยว คุณรู้ได้ยังไงว่าเพื่อนๆไม่เคยเขียนถึงผม "
      " แฮร์รี่ พอตเตอร์ ต้องไม่โกรธ ด๊อบบี้ นะครับ ด๊อบบี้หวังว่า .. (ดึงมือกำซองจดหมายออกมาจากเสื้อ .. ที่จริงปลอกหมอน ) ถ้า แฮร์รี่ พอตเตอร์ คิดว่าพวกเพื่อนลืมเขา แฮร์รี่ พอตเตอร์ จะไม่อยากกลับไปโรงเรียนอีกครับ"
      " เอามานี่เร็ว "
      " ไม่ " ยึดกลับคืน เปิดประตู วิ่งลงข้างล่าง หยุดชะงักที่ห้องรับแขก มองไปที่ก้อนเค้ก
      " .. ผมจะเล่าเรื่องตลกที่สุดอีกเรื่องให้ฟัง เกี่ยวกับช่างประปา 2 คน .. " ลุงเวอร์นอนจ้อไม่ออกเมื่อได้ยินเสียงรบกวน
      " ด๊อบบี้ กลับมานี่ " แฮร์รี่เรียกเสียงเบาแทบกระซิบ ด๊อบบี้ส่ายหัว
      " .. พวกเขาขึ้นไปที่ชั้น 9 .. "
      ด๊อบบี้ดีดนิ้ว เค้กลอยขึ้นจากจานในครัว
      " ด๊อบบี้ ขอร้องล่ะ "
      " แฮร์รี่ พอตเตอร์ ต้องบอกก่อนว่าจะไม่กลับไปโรงเรียน " 
      " ไม่ได้ ฮอกวอตส์ คือบ้านผม "
      " งั้นด๊อบบี้ ต้องทำครับผม เพื่อผลดีต่อแฮร์รี่ พอตเตอร์ " ดีดนิ้วอีกครั้งเค้กลอยออกจากครัวไปกลางห้องรับแขก 
      " กว้างไกลเกินกว่าสายตาจะเห็น ครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมดของอาคารและลึกเท่านี้ ช่างคนหนึ่งพูดว่า ดูน้ำทั้งหมดนั่นซิ ช่างคนที่ 2 ว่า นั่นขนาดข้างบนเท่านั้นนะ .. " ลุงเวอร์นอนยืนทอล์คโชว์ แล้วทั้งสามมองมาที่ก้อนเค้กซึ่งจ่ออยู่บนศีรษะคุณนายเมสัน 
      แฮร์รี่เตรียมตะครุบไว้ก่อน แต่พอด๊อบบี้ดีดนิ้วอีกทีมันก็หล่นเผละตรงกลางเป้าหมาย
      " ผมขอโทษจริงๆ หลานชายผมเอง สติไม่ค่อยดี เป็นโรคแพ้คนแปลกหน้า ต้องเก็บตัวไว้ข้างบน .. " ลุงเวอร์นอนแก้ตัว แทบจะร้องไห้
      ด๊อบบี้ดีดนิ้วเสกตัวเองหายวับไป

      เช้าวันรุ่งขึ้น ลุงเวอร์นอนปีนบันไดพาดผนังบ้าน ใช้สว่านเจาะยึดลูกกรงเหล็กดัด ปิดหน้าต่างชั้นบนห้องของ แฮร์รี่ พอตเตอร์
      " แกจะไม่มีวันกลับไปโรงเรียนนั่นอีก แกไม่มีวันได้พบเพื่อนบ๊องส์ๆของแกอีก "

      แฮร์รี่ม่อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย กระเพาะร้องจ๊อกๆ เสียงกึกกักเหมือนมีใครเขย่าลูกกรงปลุกเขาตื่นขึ้นจากฝันร้าย .. หยิบแว่นตา มองฝ่าความมืดของท้องฟ้า เห็นดวงไฟคล้ายยานยูเอฟโอลอยมาจอดข้างๆ
      " สวัสดี แฮร์รี่ "
      " รอน เฟร็ด จอร์จ มาทำอะไรกันที่นี่ " แฮร์รี่ครางเสียงแผ่ว
      " มาช่วยนายน่ะสิ ถามได้ เร็วเข้าเอาหีบมา " รอนหาตะขอเกี่ยวเหล็กดัด แฮร์รี่รีบเก็บกระเป๋า " ถอยไปหน่อย เอาเลย " รถแล่นไปกระชากเหล็กดัดออกเสียงดังโครม
      " เวอร์นอน อะไรน่ะ " ป้าเพ็ตทูเนียตื่นตกใจ รถถอยหลังเปิดกระโปรงท้ายจ่อหน้าต่าง
      " พ อ ต เ ต อ ร์ .. มันจะหนีไปแล้ว " ลุงเวอร์นอนตาเหลือกไขกุญแจหน้าห้อง แฮร์รี่ยกหีบทุ่มใส่ท้ายรถ 
      " เร็วหน่อย เร็วเข้าแฮร์รี่ " รอนเร่ง แฮร์รี่ยกกรงนกฮูกส่งให้รอนที่ประตูข้างรถ
      แฮร์รี่ปีนหน้าต่างมือจับประตูรถพยุงตัวเข้าไปนั่งข้างใน
      " ได้ตัวแล้ว แฮร์รี่ " ลุงเวอร์นอนจับขาได้ " ไม่มีทาง แก กับ เจ้านกพิราบ ไม่มีวันหนีไปได้ "
      " ปล่อยนะ " แฮร์รี่ตะโกนลั่น
      " ไป ไป เฟร็ด " รอน 
      รถเคลื่อนไปข้างหน้า ลุงเวอร์นอนหล่นตุ้บลงไปกองแอ้งแม้งบนพุ่มไม้ ดัดลี่ย์ถาม " พ่อเป็นอะไรมั้ย "
      " เกือบลืมแน่ะ แฮร์รี่ สุขสันต์วันเกิดปีที่ 12 " รอนอวยพร


      รถเหาะออกไปนอกเมือง ค่อยๆลอยต่ำลงเมื่อถึงเขตชนบทแห่งหนึ่ง ท้องฟ้าเริ่มสว่าง สิ่งที่แฮร์รี่เห็นคือบ้านสูงหลายชั้น บิดเบี้ยวเอียงกระเท่เร่ ป้ายชื่อใกล้ทางเข้าเขียนว่า บ้านโพรงกระต่าย
      " เอาล่ะ เร็ว เงียบไว้ " ทั้ง 4 ย่องเข้าไปในบ้าน แฮร์รี่พิศวงกับจานชามล้างทำความสะอาดตัวเอง
      " นายว่าเรา กิน ได้มั้ย แม่ไม่รู้หรอก "
      แฮร์รี่ ขำนาฬิกาปลายเข็มรูปรอนชี้เวลา อยู่บ้าน เข็มถักโคเชเสื้อไหมพรมได้เอง
      " มีแค่นี้แหละบ้านเรา " รอนเคี้ยวขนม
      " น่าอยู่จะตาย " แฮร์รี่บอกอย่างเป็นสุข ในใจนึกเปรียบเทียบกับบ้านซอยพรีเว็ต 
      " หายไปไหนมา " จู่ๆนางมอลลี่โผล่จากชั้นบน " แฮร์รี่ วิเศษจังเลยที่ได้เจอเธอ .. เตียงว่างเปล่า ไม่มีโน้ต ไม่มีรถ อาจไปชนกันตาย อาจมีคนเห็น แน่ล่ะเธอไม่เกี่ยวนะ แฮร์รี่ " นางมอลลี่อารมณ์เดือดตอนท้าย
      " แฮร์รี่อยู่อย่างอดอยาก หน้าต่างก็ถูกติดลูกกรง " รอนหาข้อแก้ตัว แฮร์รี่พยักหน้าหงึกๆ
      " หวังว่าแม่คงจะไม่ต้องทำอย่างนั้นบ้างนะ " ชี้หน้าอบรมลูกๆ " มา แฮร์รี่ ถึงเวลากินอาหารเช้าแล้ว เอ้านี่จ้ะแฮร์รี่จัดการซะ ตามสบาย "

      จินนี่ วิ่งลงมาจากบันไดชั้นบน
      " เห็นเสื้อหนูมั้ย " 
      " แมวมันเอาไปใส่จ้ะ " นางวีสลี่ย์ตาเขียวขุ่น
      " หวัดดี " แฮร์รี่ทัก จินนี่ตาเหลือก หน้าแดง หันหลังวิ่งขึ้นชั้นบน เฟร็ด กับ จอร์จ ขำ
     " ฉันทำอะไรเปิ่นเหรอ " แฮร์รี่ไม่เข้าใจ
      " จินนี่ น้องสาวฉันน่ะ เธอพูดถึงนายตลอดเลย น่ารำคาญชะมัด " รอน

      " อรุณสวัสดิ์ วีสลี่ย์น้อย " นาย อาเธอร์ โผล่มาทักทายเด็กๆทางหน้าต่าง
      " อรุณสวัสดิ์ฮะ " ลูกๆประสานเสียง
      " เมื่อคืนบุกค้นตั้ง 9 หลัง " อาเธอร์เปรย 
      " ค้น? " แฮร์รี่
      " พ่อฉันทำงานกระทรวงเวทมนตร์ กองการใช้สิ่งประดิษฐ์ของมักเกิ้ลในทางที่ผิด พ่อชอบพวกมักเกิ้ล บอกว่าของพวกนั้นน่าหลงใหล น่าทึ่งเชียว "
     " แล้วไง .. " อาเธอร์นั่งลงหลังจากหอมแก้มมอลลี่ฟอดใหญ่ " เธอคือใครน่ะ "
      " อ้อ ขอโทษครับ ผมแฮร์รี่ครับ แฮร์รี่ พอตเตอร์ "
      " พระเจ้า เธอจริงๆเหรอ รอนเล่าเรื่องเธอให้เราฟังมาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ "
      " เมื่อเช้านี้ ลูกเราขับรถเสกคาถาของคุณ ตอนคุณไปเซอร์เวย์เมื่อคืน " มอลลี่
      " จริงๆหรือเนี่ย เป็นยังไงบ้าง อะ พ่อหมายถึงทำอย่างนั้นมันผิดนะลูก " นายอาเธอร์ชักจะพูดให้ท้ายเลยถูกนางมอลลี่กระทุ้งสีข้าง " ผิดมากเลยล่ะ .. แฮร์รี่เธอต้องรู้เรื่องของพวกมักเกิ้ลมาก บอกฉันหน่อย เป็ดยางทำงานยังไง "

      " นั่น แอรัล กับจดหมาย " มอลลี่เห็นนกฮูกแก่หงำเหงือกสายตาฝ้าฟาง บินชนกระจกใสของหน้าต่าง " ไปเอามาทีสิจ๊ะ เพอร์ซี่ "
      " แอรัล เป็นอย่างนี้เรื่อยเลย " เพอร์ซี่เปิดซอง " จดหมายฮอกวอตส์ของเรา เขาส่งมาให้ แฮร์รี่ ผ่านเราด้วย ศจ.ดัมเบิลดอร์ คงรู้ว่านายอยู่นี่แฮร์รี่ "
     " ไม่พลาดเลยสักตาเดียว " อาเธอร์
      " งวดนี้ไม่ใช่ถูกๆ " เฟร็ด บอก จอร์จ " ตำราคาถาเล่มเดียวยังแพงมากเลย "
      " เราจัดการได้ มีร้านเดียวที่เราจะได้ตำราชุดนี้ครบแถว ตรอกไดแอกอน " มอลลี่ดึงจดหมายจากรอนไปอ่าน
      เธอถือกระถางใส่ ผงฟลู ออกมาจากเตาผิง " เอาน่ะ แฮร์รี่ เธอไปก่อนเลย " 
      " แฮร์รี่ ไม่เคยเดินทางด้วยผงฟลูมาก่อน "รอนขัด
      " ผงฟลู? " แฮร์รี่
      " รอน งั้นลูกไปก่อน แฮร์รี่จะได้รู้ไว้ เข้าไปเลย " มอลลี่ตัดบท

      รอนก้าวเข้าไปในเตาผิง กำผงฟลู มอลลี่กับทุกคนที่เหลือขยับถอยออกมาห่างๆ
      " ไปตรอก ไดแอกอน " รอนหยิบผงฟลูจากกระถางดอกไม้ ก้าวไปยืนหน้าเตาผิงก่อนขว้างผงลงไปในเปลวไฟ กลุ่มควันสีเขียวพาเขาล่องหน
      " เห็นมั้ย ง่ายจะตายไป อย่ากลัวน่า มาน่า " มอลลี่เรียกแฮร์รี่ " เข้าไปยังงั้น ระวังหัว ใช่แล้ว อย่าลืมเอาผงฟลูไปด้วย .. ยังงั้น ดีมาก อย่าลืมว่าต้องพูดให้ชัดเจนแจ่มแจ้ง "
      " ไปตรอก เดียกอน " แฮร์รี่สำลักฝุ่นก่อนหายวับ
      " เขาพูดว่าไงนะ " นางมอลลี่แทบไม่เชื่อหูตัวเอง
      " ตรอกเดียกอน " อาเธอร์ย้ำ
     " ฉันก็ว่าอย่างนั้น " เธอชักใจคอไม่ดี     
             
        next chapter >>