1.
หลายปีที่ผ่านมาข้ามีสมญานามว่า พิษปัจฉิม การที่ใครจะเป็นจอมมารได้มันขึ้นอยู่กับว่า เขาเคยสัมผัสความชั่วช้าสารเลวอะไรมาบ้าง ข้าไม่เคยแคร์ผู้ใดว่าจะมองแบบไหน แค่ไม่อยากเห็นใครมีความสุขกว่าข้าคิดว่าบางคนไม่เคยรู้จักอิสตรีตลอดชีวิตเพราะเขามีความหยิ่งยโส ขณะที่ข้าเข้าสู่ยุทธภพข้ารู้จักคนๆนึง เขาชอบปรากฎตัวทางทิศตะวันออก ดังนั้นหลายปีต่อมาเขาจึงมีสมญานามว่า มารบูรพา
ปีนี้ดาวพระเคราะห์ขึ้นเด่น 5 ดวง มักเกิดอาเพศ ที่ใดเกิดภัยพิบัติที่นั่นมักจะลำบาก ต้องลำบากแน่ ข้าจึงคิดทำการค้า ข้าเป็นชาวซินเกี้ยงแห่งดอยไป่ถัว มีชื่อว่า อาวเอี๊ยงฮง อาชีพช่วยขจัดความลำบากให้ผู้อื่น หรือ อาสาคลายทุกข์ ประมาณนั้น ..
" เห็นทีอายุท่านจะ 40 ปี ขึ้นไป หลายปีมานี้คงมีบางเรื่องที่ท่านไม่อยากจะพูดถึง หรือว่ามีบางคนที่ท่านไม่อยากเจอ เพราะพวกเค้าเคยทำผิดต่อท่านมาก่อน บางทีท่านอาจคิดออก ฆ่ามันซะ..!
ท่านคงไม่กล้า รึท่านอาจจะรู้สึกว่าไม่คุ้ม ความจริงจะฆ่าใครสักคนมันง่ายมาก ข้ามีสหายคนนึงวรยุทธสูงส่งแต่ระยะนี้เขาช่างแร้นแค้นขัดสน ขอเพียงท่านให้เงินเค้าเล็กน้อย เค้าต้องช่วยท่านฆ่าคนแน่ ท่านลองพิจารณาดูก็แล้วกัน " อาวเอี๊ยงฮง บอก อึ้งเอี๊ยะซือ
การฆ่าใครสักคนไม่ใช่เรื่อง่ายนัก แต่เพื่อความอยู่รอดหลายคนจึงลอง เสี่ยงดวง ดู หลังจากเดินทางผ่านหุบเขานี้ไปข้าก็มาปักหลักยังทะเลทรายแห่งนี้ เปิดกิจการ ..
6 ค่ำที่น่าเข็ดขยาด ช่วงนี้ทุกปีจะมีคนมาหาข้า เขามีชื่อว่า อึ้งเอี๊ยะซือ คนผู้นี้แปลกมากจะมาจากทิศตะวันออกทุกครั้ง เค้าทำแบบนี้มาหลายปีแล้ว ปีนี้เค้าได้นำจดหมายมาให้ข้าฉบับนึง ..
" ไม่นานมานี้ข้าได้พบกับคนๆนึง เค้าได้ให้เหล้าข้าไหหนึ่งชื่อ อยู่เมาตายฝัน หลังจากดื่มเหล้าแล้วสามารถทำให้คนลืมเรื่องในอดีตได้สิ้น " อาคันตุกะว่า
" ข้าแปลกใจมากเหตุใดจึงมีเหล้าชนิดนี้ในพิภพ " อาวเอี๊ยงฮง
" เค้าบอกว่าสิ่งที่ทำให้เรากลุ้มใจคือ มีความทรงจำแม่นยำ ถ้าหากสามารถลืมได้ทุกอย่าง ต่อไปจะมีวันเริ่มต้นใหม่ได้ทุกวัน "
" มันช่างบรมสุขเสียจริง "
" เหล้านี้ข้าตั้งใจมอบให้แก่ท่าน คิดไปคิดมาเห็นทีเราต้องแบ่งกันดื่มซะแล้ว "
ถ้าเป็นเรื่องพิสดารปานนี้ปกติข้ามักปฎิเสธ ดังนั้นเหล้าดื่มเมาตายฝันข้าจึงยังไม่อยากดื่ม เหล้านี้อาจได้ผลก็ได้ คืนนั้น อึ้งเอี๊ยะซือ ได้ลืมเรื่องราวไปมากโข ..
" ท่านจำได้มั้ย เรารู้จักกันอย่างไร "
" ข้าจำไม่ได้ "
" งั้นท่านจำได้มั้ย ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร "
" ก็จำไม่ได้อีกนั่นแหละ "
" ทำไมท่านเอาแต่จ้อง มังกรดำ นั่น "
" ข้ารู้สึกคุ้นตา "
เมื่อคืนนี้เขาดื่มเหล้าเมามาย วันที่สองจึงรีบผละไปแต่เช้า ข้ารู้สึกถึงความขื่นขมในใจเขา อาจเกี่ยวเนื่องกับสตรีนางหนึ่ง หลังจากนั้น 1 เดือน อึ้งเอี๊ยะซือ เดินทางไกลไปที่บ้านสหายรักของเขา ในคืนที่สหายรักเขาแต่งงาน อึ้งเอี๊ยะซือ หลบหน้าไปอาศัยบ้านเพื่อนอีกคน วันหนึ่งสหายรักเขาจากบ้านไป หลังจากนั้นอึ้งเอี๊ยะซือก็ไม่ไปที่นั่นอีกเลย ..
อึ้งเอี๊ยะซือพบจอมยุทธที่อาวเอี๊ยงฮงแนะนำชั้นล่างของโรงเตี๊ยม
" ข้าเติมเหล้าให้ท่านได้มั้ย "
" วันนี้ข้าอยากดื่มน้ำ "
" ดูเหมือนเราเคยพบกันมาก่อน "
" ไม่เพียงแต่เคยพบกัน ท่านเป็นสหายที่ดีที่สุดของข้านะ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ ท่านมาที่นี่ทำไม "
" ไม่นานมานี้ข้าได้พบคนๆนึง นางให้เหล้าข้าไหนึง นางว่าหลังจากดื่มเหล้าไหนี้จะลืมเรื่องราวในอดีตได้ทุกอย่าง ข้าทดลองดื่มแล้วได้ผลจริงๆ ท่านสนใจบ้างมั้ย "
" ท่านรู้ความแตกต่างระหว่างดื่ม เหล้า กับ น้ำ หรือไม่ .. เหล้ายิ่งดื่มยิ่งอบอุ่น น้ำยิ่งดื่มยิ่งเย็น "
" เราจะได้พบกันอีกมั้ย "
" ไม่มีทาง "
ข้าสาบานได้หากพบคนๆนี้อีก ข้าต้องฆ่าเค้าแน่ แต่ข้าก็ล้มเลิกความตั้งใจเพราะขณะที่พบเค้า ดวงตา เค้ามองไม่เห็นแล้ว ..
" เจ้าเป็นหญิงหรือชายกันแน่ " เจ้าของโรงเตี๊ยมชานเมืองตะคอก
" คุณชายแห่งเมืองต้าเอี้ยน บุตรสาวบ้านสกุลมู่หยง เจ้ากล้าก้าวร้าวต่อข้าหรือ เชื่อมั้ยข้าฆ่าเจ้าได้นะ "
" ท่านเมาแล้ว " อึ้งเอี๊ยะซือปราม พอปล่อยมือกุมแขนคุณชาย เขากลับตวัดดาบฟันผ่านหน้าท้องอึ้งเอี๊ยะซือ แมวเคราะห์ร้ายร่างขาด 2 ท่อนกระแทกผนังตายคาที่
ตอนที่ อึ้งเอี๊ยะซือ ยังหนุ่มเขาไม่ค่อยปล่อยวาง มักเป็นคนที่ผู้อื่นเห็นแล้วหมั่นไส้ ตนเองก็ชอบหาเรื่องทำร้ายผู้อื่นเช่นกัน คืนนั้นอึ้งเอี๊ยะซือเกือบตายด้วยน้ำมือคนๆหนึ่ง ระหว่างหลายเดือนนั้นเขาโคตรทรหด ไม่ยอมจบชีวิตลงง่ายๆ เมื่อฤดูวสันต์ปีที่แล้ว ข้าไม่ได้ค้าขายเลย ธุรกิจซบเซา ทั้งเดือนมีลูกค้าคนเดียว ..
" ข้าอยากให้ท่านช่วยฆ่าคนๆนึง เขาชื่อว่า อึ้งเอี๊ยะซือ "
" จะว่าไปแล้ว อึ้งเอี๊ยะซือ เป็นยอดกระบี่ เกรงว่าข้าไม่มีปัญญาฆ่าเค้าได้ง่ายๆ "
" ขอเพียงสังหารเค้าได้ข้าไม่เกี่ยงราคา แต่ข้ามีเงื่อนไขข้อนึง เค้าต้องตายด้วยน้ำมือของข้า แถมยังต้องตายอย่างทรมาน"
" ทำไมท่านมีความแค้นกับเค้านัก "
" เป็นเพราะผู้หญิงคนนึง เค้าทอดทิ้ง น้องสาว ข้า "
นางมีชื่อว่า มู่หยง-หยาง เป็นคนรุ่นหลังกับคุณชายมู่หยง แม่นางหยางพบกับ อึ้งเอี๊ยะซือ ที่ป่าดอกท้อเมืองกูซูมาก่อน
4 ค่ำ เริ่มวสันตฤดู วันนั้นบันทึกไว้ว่าลมตะวันออกเปลี่ยนเป็นความชุ่มฉ่ำ ในคืนนั้น อึ้งเอี๊ยะซือ หยอกล้อกับนาง ..
" ถ้าเจ้ามีน้องสาวข้าต้องแต่งงานกับนางแน่ " ฝ่ามือเขาลูบแก้มคุณชายมู่หยง
เขา(เธอ)ตกใจทำตะเกียบหล่นพื้น " ดี ตกลงตามนี้ ท่านอย่าบิดพริ้วเด็ดขาด หากท่านตระบัดสัตย์ ข้าต้องฆ่าท่านแน่ "
จากนั้นทั้งคู่นัดพบกัน ณ วันเวลาสถานที่แห่งหนึ่ง ปรากฎว่า อึ้งเอี๊ยะซือ ไม่ไปตามนัด สร้างความเจ็บช้ำน้ำใจแก่นางยิ่งนัก
" พี่ชายข้าเคยมาหาท่านใช่มั้ย "
" พี่ชายท่านเป็นใครล่ะ "
" เค้ามีชื่อว่า มู่หยง-หยาง "
" ดูเหมือนเคยมา "
" เค้าจะให้ท่านช่วยฆ่าคนๆนึงใช่มั้ย "
" ข้าลืมไปแล้ว "
" หากท่านกล้าฆ่าเค้าล่ะก็ ข้าต้องฆ่าท่านแน่ "
" พี่ชายท่านเป็นคนมือเติบ ไม่รับปากเค้าข้าก็เสียโอกาส ในช่วงปีนี้คนว่าจ้างฆ่าคนมีไม่มากนัก "
" ขอเพียงท่านอย่ารับปากเค้า ข้าจะจ่ายให้ท่านเพิ่มเป็นสองเท่าแทนโอกาสที่สูญเสียไป แต่ข้ามีเงื่อนไขอยู่ข้อนึง ท่านต้องช่วยฆ่าคนๆนึงให้ข้า เขาคือพี่ชายข้า มู่หยง-หยาง "
" เฮอะ ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องท่านแปลกมาก ท่านจงเกียจจงชังพี่ชายมากนักเหรอ "
" ใช่..! เพราะเค้าไม่อยากให้ข้าอยู่กินกับอึ้งเอี๊ยะซือ เค้าคิดว่าข้าเป็นของเค้า ดังนั้นเค้าต้องตาย ฮะ ฮะ ฮ่า .."
" น้องสาวข้าเคยมาหาท่านใช่ไหม "
" ใช่ "
" อย่าทำตามใจนางนะ ไม่งั้นล่ะก็ข้าจะฆ่าท่าน "
" เจ้าช่างเป็นห่วงน้องสาวเสียจริง "
" เค้าเป็นญาติข้ามาแต่เล็ก ข้าเพียงแต่ปกป้องนาง นางมาหาท่านทำไม "
" นางให้ข้าช่วยฆ่าคนๆนึง เค้ามีชื่อว่า มู่หยง-หยาง " อาวเอี๊ยงฮงจ้องหน้าคุณชายเขม็ง
" ต้องเป็นเพราะ อึ้งเอี๊ยะซือ เสี้ยมสอนแน่ "
" ถึงนางไม่มีเค้านางก็จะทำอย่างนี้ นางต้องการจากท่านไป "
" ข้าไม่ให้นางจากไปหรอก เว้นเสียแต่ข้าตายไป "
" อา .. "
" วันนี้ท่านพบพี่ชายข้ามั้ย "
" เค้าบอกเจ้าแล้วเหรอ "
" ทำไมท่านยังไม่ลงมือล่ะ "
" เพราะข้าเกรงจะเก็บเงินไม่ได้ การฆ่าพี่ชายเจ้าง่ายกว่าพลิกฝ่ามือเพราะเค้ามีจุดอ่อน เจ้ารู้ จุดอ่อน ของพี่ชายเจ้ามั้ย .. ก็คือเจ้าไง !
ข้าบอกเค้าแล้วคนที่ต้องการฆ่าเค้าคือเจ้า ข้าอยากเห็นปฏิกริยาของเค้า ในเมื่อเค้าคัดค้านเจ้าอยู่กินกับอึ้งเอี๊ยะซือ อาจเป็นเพราะเค้ารักเจ้า ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเค้ารักเจ้าลึกซึ้งแค่ไหนเชียว "
" เค้าอยากให้ข้าอยู่กินกับเค้าตลอดไป "
" แสดงว่าเค้ารักเจ้าจริงๆ "
" ข้ารู้ แต่ข้าไม่เคยรักเค้า คนที่ข้ารักคือ อึ้งเอี๊ยะซือ "
" ถ้างั้นเค้าก็ต้องช้ำใจน่ะสิ "
" ปล่อยเค้าเหอะ ในเมื่อข้าไม่มีความสุข ทำไมไม่ให้ข้ามีคนเป็นเพื่อนคู่ใจ ข้าอยากให้เค้าลิ้มรสการพลัดพรากจากคนที่รัก "
" เจ้าช่างโหดร้าย ไม่กลัวเค้าฆ่าตัวตายเหรอ "
" ข้าอยากให้เค้าตาย ฮะ ฮ่า .. หือ ทำไมเจ้าพูดเช่นนี้กับข้า " นางตาเขียวปั้ด
" พี่ชายเจ้าเคยถามข้าอย่างนึง ข้าคิดอยู่ตั้งนานกว่าจะคิดออก การที่จะให้ผู้ใดตายไปอย่างแสนทรมานก็คือฆ่าคนที่เขารักก่อน แต่ข้าทำอย่างนั้นไม่ได้ หากข้าฆ่าเจ้า ข้าจะไปเอาเงินจากใครล่ะ จริงมั้ย? "
" มีคนตามฆ่าข้า "
" จู่ๆจะมีคนตามฆ่าเจ้าได้อย่างไร "
" เพราะข้าคือคนที่ อึ้งเอี๊ยะซือ รักมากที่สุด อย่าให้เค้าฆ่าข้านะ " โผซบอกอาวเอี๊ยงฮง
คืนนั้น แม่นางหยิน ไม่ยอมจากไป ข้าเห็นท่าทางนางใกล้สติแตกก็เลยเอาเหล้าให้ดื่มจากนั้นนางก็หลับไป ..
" เจ้าเอาน้องสาวข้าไปซ่อนที่ไหน "
" เหตุใดเจ้าแน่ใจว่าข้าซ่อนนางไว้ "
" ข้ารู้ว่านางเคยมาหาท่าน จากนั้นก็ไม่มีใครพบนางอีกเลย "
" มีอยู่คืนนึงนางมาหาข้า บอกว่ามีคนตามล่า ขอให้ข้ารับนางไว้ จากนั้นนางก็จากไป นางไม่ได้กลับบ้านเหรอ "
" น้องสาวข้าไม่เคยมีความแค้นกับใคร จู่ๆจะมีคนตามล่าได้ยังไง "
" อาจเป็นเพราะนางคือคนที่อึ้งเอี๊ยะซือ รักที่สุดก็ได้ "
" น่าขำ ถ้าหากเค้ารักนางจริง ทำไมต้องจากนางไปด้วย "
" มีบางคนหลังจากจากไปแล้วจึงรู้ว่าคนที่จากไปคือคนที่ตนเองรักที่สุด อึ้งเอี๊ยะซือ คือคนประเภทนั้น "
" ไม่ใช่..! "
" ท่านแน่ใจได้อย่างไร "
" เพราะว่าเค้าเทใจรักผู้หญิงคนอื่นแล้ว "
คนที่พ่ายแพ้มักจะหาข้อแก้ตัวโดยเฉพาะ มู่หยง-หยาง มู่หยง-หยิน ความจริงคือคนๆเดียวกัน ปฏิภาคของสองร่างในหนึ่งเดียวนี้ซ่อนคนที่เจ็บช้ำอยู่ผู้หนึ่ง ..
" ท่านดื่มเมาแล้วพี่มู่หยง "
" พี่มู่หยง? เชอะ! ท่านจำคนผิดแล้ว ข้าไม่ใช่พี่มู่หยงอะไรนั่นหรอก ข้าเป็นองค์หญิงแห่งเมืองต้าเอี้ยน คุณหนูแห่งสกุลมู่หยง ข้ามีชื่อว่า มู่หยง-หยิน ท่านเป็นใครเหรอ "
" ท่านจำข้าไม่ได้สินะ "
" เจ้าเคยขอแต่งงานกับข้ามาก่อน ทำไมข้าจะจำไม่ได้ล่ะ "
" ข้าเคยพูดเช่นนี้เหรอ "
" วันที่ท่านเป็นแขกเมืองกูซู ข้าดื่มเหล้าใต้ต้นดอกท้อกับท่าน ท่านแกล้งเมาใช้มือลูบใบหน้าข้า ท่านว่าถ้าข้ามีน้องสาว ท่านจะขอแต่งงานด้วยแน่ ทั้งๆที่ท่านรู้ว่าข้าปลอมตัวเป็นชาย ทำไมท่านทำอย่างนี้ด้วย "
" คำพูดหลังจากดื่มจนเมาถือเป็น สัจจะ ได้เหรอ "
" เป็นเพราะคำพูดของท่านคำเดียว ทำให้ข้า รอ จนถึงเดี๋ยวนี้ ข้าเคยให้ท่านพาข้าหนีแต่ท่านไม่ยอมทำ ท่านว่าไม่สามารถรักคนในเวลาเดียวกัน 2 คนพร้อมกัน ท่านรัก มู่หยง-หยาง แล้วทำไมตอนนี้ท่านปันใจให้หญิงอื่นอีก ท่านรู้ว่าข้ากำลังถามหาผู้หญิงคนใด เพราะมีคนบอกว่าท่านรักนางที่สุด เดิมทีข้าอยากฆ่านางแต่ก็หาทำเช่นนั้นไม่ เพราะข้าไม่อยากแสดงว่านางคือคนรักที่สุดของท่าน
ข้าถามตนเอง คนที่ท่านรักที่สุดคือข้าหรือเปล่า แต่ตอนนี้ข้าไม่อยากรู้ หากข้าถามประโยคเดิม ท่านต้องหลอกข้าแน่ๆ แม้ในใจท่านไม่ยินยอมก็ไม่จำเป็นต้องบอกข้าว่าคนที่ท่านรักที่สุดก็คือข้า "
คืนนั้นเวลาล่วงไป 2 ยาม ข้ากำลังพูดกับคน 2 คนในเวลาเดียวกัน ข้ายังแยกไม่ออกว่าข้าพูดกับ มู่หยง-หยิน หรือ มู่หยง-หยาง กันแน่
" บอกข้าซิ คนที่ท่านรักที่สุดคือใคร "
" ท่านน่ะแหละ "
เคยมีคนถามข้ามาก่อนแต่ข้าไม่ให้คำตอบ หากแปลงร่างเป็น อึ้งเอี๊ยะซือ ได้ สิ่งที่ข้า สัมผัส นั้นเกินกว่าถ้อยคำพรรณนา คืนนั้นขณะข้านอนหลับ มีมือลูบคลำข้า นุ่มนวล ผ่านใบหน้า หัวไหล่ ซอกซอนหน้าอก ไล้โลมแขน .. ขยำลำลึงค์ ข้ารู้คนที่นางลูบคลำไม่ใช่ข้า นางจินตนาการว่าข้าเป็นใครคนนึง เรื่องอะไรจะปฏิเสธล่ะ มือนางอบอุ่นด้วยน้ำรักเหมือนมืออาซ้อ(พี่สะใภ้)ข้าไม่มีผิด แล้วนางก็ทำให้ตัวเองกระสันรัญจวนสุขสม
นับแต่วันนั้นไม่มีใครเห็น มู่หยง-หยิน หรือ มู่หยง-หยาง อีกเลย
หลายปีต่อมาในยุทธภพล่ำลือว่ามีมือกระบี่วิปลาศผู้ชอบฝึกเพลงกระบี่กับเงาตนเอง สมญานามบูรพาไม่แพ้ ..
